Parafia św. Wawrzyńca w Regulicach

Historia

 

Kościół i parafia w Regulicach

Zagłębiając się początki parafii regulickiej należy cofnąć się do 1325 r., kiedy to Jan pleban z Regulic wpłacił w sumie 7 skojców oraz 22 denary świętopietrza. Była to danina na rzecz papiestwa płacona w okresie średniowiecznym przez wszystkie państwa katolickie. Wiedząc także, że nowopowstające parafie nie płaciły tej dziesięciny przez 10-15 lat, należy datę powstania parafii cofnąć do ok. 1315 r., a jak sugeruje ks. prof. Jan Kracik i wcześniej. Przypuszczenie to opiera także na fakcie przynależności parafii Regulice wraz Grojcem do wielowiekowego opactwa benedyktyńskiego w Tyńcu.

Pierwszy kościół pw. Św. Wawrzyńca był wybudowany z drewna i prawdopodobnie nie odbiegał swoją bryłą od innych gotyckich świątyń zachowanych do naszych czasów (np. Lipnica Murowana, Rzepiennik Biskupi). Była to mała świątynia zbudowana w konstrukcji zrębowej z bali drewnianych. Wokół niej znajdował się cmentarz dla parafian. Przestał on istnieć w 1531 r., kiedy to wzniesiono na jego miejscu nową, drewnianą świątynię, o której w dalszej części. Pochylić się teraz należy nad przynależnością administracyjną parafii.

Administracyjnie, pod względem przynależności dekanalnej, parafia nasza należała do kilku różnych dekanatów. Według spisu świętopietrza wchodziła najpierw w skład dekanatu zatroskiego (1325-1327), a następnie nowogórskiego (1336 r.) i ponownie zatorskiego (1340-1355). Co ciekawe, sam Jan Długosz w XV w. zaliczył ją do dekanatu szczyrzyckiego. w kolejnym wieku, w księdze dochodów beneficjów diecezji krakowskiej z 1529 r. została określona parafia w Regulicach jako należąca ponownie do nowogórskiego. Stan ten przetrwał do roku 1811, kiedy to podzielono stary dekanat nowogórski na dwa mniejsze. Jeden o tej samej nazwie, a drugi czernichowski, do którego wpisano Regulice. Dokładnie pół wieku później powróciły one do dekanatu Nowej Góry. Od 1992 r. parafia pw. św. Wawrzyńca w Regulicach należy do dekanatu babickiego.

Pierwotnie do parafii w Regulicach należały wsie: Regulice z ok. 9 i Grojec z ok. 11,5 łanami kmiecymi. w kolejnych wiekach dodano do jej terenu także i Nieporaz. Na podstawie dokumentów archiwalnych można rekonstruować liczbę wiernych od XVII w. do końca XVIII w., co ilustruje poniższa tabela.

 

Rok

Regulice

Grojec

Nieporaz

RAZEM

Żydów

1663

 

 

 

888

 

1728

 

 

 

587

 

1748

 

 

 

584

 

1787

625

395

61

1081

8

 Tabela nr 1. Ilość parafian w parafii regulickiej w XVII-XVIII w. Na podstawie J. Kracik, z dziejów parafii Regulice.

 

            Jak widać nie była to duża parafia pod względem ludnościowym i terytorialnym. Regres demograficzny widoczny na początku XVIII w. spowodowany został kilkoma czynnikami polityczno-ekonomiczno-gospodarczymi (wojna północna, epidemia, klęski nieurodzaju). Jak wyglądał stan ludnościowy parafii za kolejne wieki przybliżają nam już dokładniej archiwalia oraz elenchusy.

 

Rok

Regulice

Grojec

Nieporaz

RAZEM

Żydów

Inni

1787

625

395

61

1081

8

 

1850

 

 

 

1762

3

 

1860

 

 

 

1662

7

 

1863

 

 

 

1740

18

 

1865

 

 

 

1861

21

 

1868

 

 

 

1905

 

 

1871

 

 

 

2013

32

1

1881

 

 

 

2276

22

5

1890

1278

936

182

2397

 

 

1897

1234

959

221

2414

 

 

1902

1231

1071

233

2635

58

 

1909

1501

1241

269

3011

 

 

1926

1731

1371

456

3558

 

 

1930

1804

1430

494

3728

 

 

1934

1504

1059

278

2841

11

 

1938

1519

1079

290

2888

11

 

1949

 

 

 

3092

 

5

1973

2442

1026

368

3826

 

 

1991

1924

 

360

2284

 

 

2003

1884

 

403

2287

 

 

2010

1906

 

459

2365

 

 

2012

1930

 

469

2399

 

 

30.6.2013

1934

 

467

2401

 

 

 Tabela nr 2. Ilość parafian w parafii regulickiej w XVIII-XXI w. Na podstawie J. Kracik, z dziejów parafii Regulice oraz własnych badań.

 

            W parafii w Regulicach przy takiej ilości parafian wystarczała zazwyczaj osoba plebana, który tylko czasami miał pomoc w postaci wikariusza lub osobę po niższych święceniach. Kapłani reguliccy dbając o życie religijne parafii i praktyki religijne swoich ludzi założyli 3 maja 1702 r. Bractwo Szkaplerza Najświętszej Maryi Panny, które zostało zatwierdzone 14 stycznia 1704 r. Uroczystości introdukcyjne odbyły się pół roku później 24 lipca. Niestety upadło ono pod koniec XVIII w. i staraniem kolejnych kapłanów zostało reintrodukowane w 1844 r. i trwa do dnia dzisiejszego. Wpływ na powstanie tego bractwa miała zapewne bliska odległość klasztoru oo. Karmelitów w Czernej.

            Nie można tu pominąć także wpływu oo. Bernardynów z pobliskiej Alwerni, którzy prowadząc duszpasterstwo w pobliskich parafiach nie ominęli i Regulic. Współpraca między kapłanami diecezjalnymi a zakonnikami musiała układać się bardzo pozytywnie skoro nazwiska plebanów regulickich odnajdujemy w dokumentach alwerniańskiego klasztoru, jako tych co wspierali zakon. a i w drugą stronę. Kilkukrotnie zdarzało się, że to zakonnicy pomagali kapłanom z naszej parafii zastępując ich na stanowisku plebana. Było to spowodowane najczęściej względami zdrowotnymi.

            Na początku XX w., w 1908 r. powstało w parafii kolejne Bractwo – Różańcowe. Przy naszej parafii działały również i inne stowarzyszenia wiernych, tj.: Katolickie Stowarzyszenie Kobiet, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży oraz chór kościelny, który funkcjonuje nieprzerwanie do dnia dzisiejszego, mimo próby jego likwidacji przez nazistów podczas wojny. Przy parafii od czasów średniowiecznych istniała także szkoła parafialna. Dokładniej została ona opisana w rozdziale poświęconym edukacji.

            Ostatnią kwestią, którą należy w jakikolwiek sposób wyjaśnić, przed opisem wyposażenia kościoła, jest sprawa kolatorstwa, czyli patronatu nad parafią. Jak już zostało wyżej wspomniane parafia regulicka posiadała najpierw patronat klasztoru tynieckiego. Stan trwał do końca XV w., kiedy to wieś przejęła rodzina Regulskich. Wywodzili się oni z rodu Toporczyków, czyli m.in. Tęczyńskich. Wyjaśnia to fakt podziału patronatu w 1601 r. na Regulskich, Jana Młosowskiego i Jana Tęczyńskiego. Od XVII w. nieprzerwanie właścicielem Regulic, a co za tym idzie także kolatorem kościoła, był klasztor ss. Klarysek (Franciszkanek) przy kościele św. Andrzeja w Krakowie. Wiedząc, że ród Toporczyków był bardzo związany z tym klasztorem, można wysunąć hipotezę, że nasza wieś została zapisana jako wiano jednej z córek lub zapisana jako beneficjum do uposażenia Panien Franciszkanek, a być może same Klaryski wykupywały poszczególne wsie od zubożałych właścicieli ziemskich. Jest kilka przypuszczeń jaką drogą przeszły Regulice na rzecz Klarysek z Krakowa, jednak nie można nic jednoznacznie powiedzieć z powodu braku na tę chwilę dokumentów. Być może przeprowadzone badania w przyszłości jej udzielą.

            Przejdźmy teraz do opisu wyglądu pierwszego i drugiego kościoła parafialnego w Regulicach oraz ich wyposażenia. Jak już wiemy, pierwotna świątynia została rozebrana i na jej miejscu postawiono w 1531 r. nowy, także drewniany. Profesor Józef Łepkowski w 1863 r. tak go opisał i jego wyposażenie:

„Kościółek mały, drewniany w ziemię wrosły. z metryk istnienie jego od 350  lat już liczą. w wielkim ołtarzu ś. Jan Nepomucen, obraz olejny na płótnie nie złego pędzla. w bocznych ołtarzach ś. Józef i N. M. Panna srebrnemi blachy tak zwanemi sukienkami zakryta. Na ścianie wisi obraz staroniemieckiéj szkoły ś. Mikołaja wystawiający, pięknie dochowany. Obok kapliczka Matki Boskiéj, a w niej stary na drzewie malowany obraz Chrystusa na krzyżu z klęczącą N. M. P. i ś. Magdaleną – pod nim w małym obrazku popiersie ś. Magdaleny, akwarella.

            Łepkowski zapomniał jednak wspomnieć o barokowym obrazie św. Wawrzyńca, który znajdował się w głównym ołtarzu. Uchybienie to zostało spowodowane poprzez fakt, że obraz patrona świątyni był zasłaniany obrazem św. Jana Nepomucena. Opisane powyżej uposażenie zachowało się we fragmencie. Do dnia dzisiejszego zachowany mamy obraz Matki Bożej Szkaplerznej, obraz św. Wawrzyńca oraz św. Józefa – barokowy.

            Kościółek był wybudowany na „świętej linii” i posiadał małe prezbiterium z zakrystią od północnej strony oraz szerszą odeń nawę. Stromy dwuspadowy dach był pokryty gontem. Wewnątrz miał polichromię wykonaną prawdopodobnie przez miejscowego malarza, przedstawiającą sceny z Nowego Testamentu. Była to zapewne Biblia pauperum, a także podpowiedź dla kaznodziejów, którzy głosili Słowo Boże naszym mieszkańcom. Jak można wywnioskować z opisu Łepkowskiego, kościół posiadał trzy ołtarze, które były wymieniane także podczas poszczególnych wizytacji biskupich. Były to główny z obrazem św. Wawrzyńca – patrona parafii, oraz dwa boczne: św. Józefa – patrona robotników oraz Najświętszej Maryi Panny. Nad prezbiterium, na łuku tęczowym wisiał krzyż. Po stronie północnej prezbiterium, tuż przy zakrystii w tzw. Sacrarium, czyli w zakratowanej wnęce w ścianie kościoła. Niedaleko prezbiterium musiała stać chrzcielnica. Najpierw drewniana, a od 1651 r. marmurowa z miedzianą pokrywą. We wnętrzu świątyni aż do 1783 r. nie było konfesjonału, na co zwracali uwagę wizytujący biskupi. Wokół kościoła znajdował się cmentarz dla parafian, a pod prezbiterium spoczęli poszczególni plebani tegoż kościoła. Kościół wraz z cmentarzem znajdował się naprzeciw wejścia na plebanię, przed obecną, nową plebanią. w miejscu starego prezbiterium stoi dziś krzyż odlany z zaprawy piaskowo-cementowej, w kolorze słonecznym, a otaczające go półkoliście drzewa tworzą sferę sacrum.

            Zatrzymajmy się jeszcze przy kapliczce na zewnątrz kościoła. Stała tam figura z drzewa przyobleczona sukienką. Walenty Buczek, starszy Bractwa Szkaplerza św. z Nieporazu, wystawił przy drodze w Nieporazie, na swoim gruncie, kapliczkę murowaną i przeniósł figurę do tej kapliczki. w starym kościele znajdowała się także figura zwana obecnie Madonną z Regulic i opisywaną przez kronikarzy w następujący sposób: Najświętsza Maria Panna z Dzieciątkiem. Rzeźba pełna w drzewie lipowym pochodząca z drugiej połowy XIV wieku  z tyłu wydrążona polichromowana o wysokości 143 cm. Postać cała, stojąca, przechylona w stronę prawą widza, twarz o rysach pełnych, z refleksem uśmiechu, okolona włosami. w lewej ręce trzyma berło, w prawej Dzieciątko  bawiące się jabłkiem okryte w dolnej części płaszczem Madonny. Na głowie korona której dochowała się tylko dolna część. Szaty Madonny składają się z sukni złotej, spiętej pod szyją agrafką i płaszcza złoconego o  podszewce niebieskiej, okrywającego głowę i sięgającego po  kolana. Brzegi sukni i płaszcza  ozdobione są ornamentem geograficznym (łuki i kratka) o barwach czarnej, białej, niebieskiej i czerwonej. Fałdy szat  układają się w spokojnych załamaniach, brzegi płaszcza tworzą po bokach linie faliste. Rzeźba znajduje się obecnie w Muzeum Narodowym w Krakowie przy Placu Szczepańskim 9. z zapisu w kartotece inwentaryzacyjnej muzeum wynika, że rzeźba została zakupiona od parafii Regulskiej w 1902 r. za 100 koron.

Innym zabytkiem nowożytnym zachowanym w parafii w Regulicach, a nie będącym obecnie na jej wyposażeniu jest obraz datowany na XVII w., feretron Fons Vitae –Źródło Życia, znajdujący się w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie pod nr inw. 175/1. Feretron przedstawia na awersie Chrystusa, jako Fons Vitae – stojącego na postumencie pośrodku fontanny wypełnionej krwią. z Jego ran i ze zbiornika fontanny wytryskują strużki krwi, spływając  na ogarnięte płomieniami dusze w Czyśćcu, ku którym nadlatują dwaj aniołowie. Jeden z nich ujmuje wyciągniętą ku górze rękę cierpiącego. Na rewersie znajduje się owalny medalion z literami IHS namalowanym na drzewie. Tamże napis: ten feretron z drugiem razem przerobiłem z jednego na 2. w Marcu 1865 Roku Krzeszowice i[.] 10 Marca Adam Bogucki. Jest on obecnie obudowany w formie profilowanej ramy (od strony rewersu pilasterki), ustawionej na cokole i zwieńczonej gzymsem.

            Stary, drewniany kościół ten był jednak za mały dla rozszerzającej się parafii, a jego stan techniczny pozostawiał wiele do życzenia, co widzieli nie tylko XVIII/XIX-wieczni proboszczowie, ale także wizytatorzy biskupi, którzy zlecili w 1824 r. oględziny kościoła. Odbyło się to za bytności proboszcza ks. Jana Kantego Drobicha. Komisja składająca się z: hrabiego Szembeka Wójta Gminy Poremba, Józefa Pawłowskiego Komisarza Biskupiego oraz ks. Józefa Raciberskiego Dziekana Czernieckiego. Przybyli oni do parafii 19 marca 1824 r. Poniżej przytoczony został fragment protokołu, który przybliży wygląd i stan średniowiecznego kościółka.

 

Działo się na goncie Wsi Regulic

Dnia dwudzisestego dziewiątego Marca. –

1824. r.

 

Protokoł Komissyi.

            Tyczący się Kościoła Parafialnego w Regulicach i Pobudowli Plebańskich doń przywiązanych wskutek polecenia Wydziału Spraw Wewnętrznych i Policyi […]

            Delegowani udali się do Kościoła w Regulicach, dla dania projektu reparacyi tegoż, przekonali się, iednak iż poniewasz liczba dusz Parafię s[?]dających 1696 wynosi, Kościoł zas teraznieyszy tylko 318 ludzi mieścić może, nadto dla swey starości i materyału miękkiego 293. lat już stoi. Kommissya uznała potrzebę postawienia nowego Kościoła, na 1000 ludzi uczęszczać regularnie na nabożeństwa mogących modlić się JW. Representant Dominikalny zstrony Dziedziczek pp. So. Jędrzeja delegowany zgadza się do planu wydac się maiącego przez Wysoki Senat. Rnszlegu i Pokładu na Konstrybuiących przypeidaięciego. Nadto zgadza się aby na wieczne czasy pamiątka powstała by Kościół ten Nowy z twardego materyału, sklepiony cegłą był fundowany, pokrycie zas dachu, albo Dachówką, albo blachą żezlną co należeć ma do koszta iaki na ten cel ninieyszy wypasc może. – Mieysce naten nowy Kościoł blisko teraznieyszych budynków plebańskich wmieyscu suchym, przystępnym wposzrodku wsi, nie wiele kosztów na zakładanie fundamentów wymagaiącym, przeznacza się w gronie Dworskim posiadanym przez włościanina Woyciecha Małochy rolnika. –

            Co do Budynku plebańskich exystuiących, te poniewasz przez wystawienie nowego Koscioła, rzeczy rozkład wziąć muszą, i nowo budowane i [?] będą, a zatem podług opinii Kommissyonuiących radykalney i trwałey reparacyi niewartaią, - JW. Reprezentant Dominikalny oświadczył, aby te budynki do czasu, jaki Kosciół nowy niestanie niepadły, starac się będzie materiał na utrzymanie ich w status quo, z strony Dziedziczek dostarczyć, Sam zas JXiadz Pleban reparacye potrzebne przy pomocy Parafian ciągłey i pieszy ponosiwszy za wspólnym się porozumieniem skuteczni naszym niniejszym Protokoł ukończony został.

            Jak można przeczytać budynek starego kościoła nadawał się jedynie do rozbiórki. Czekać na to parafianie reguliccy musieli czekać jeszcze 50 lat, gdyż dopiero 14 kwietnia 1885 r. przystąpiono budowy nowego kościoła. z drewnianą świątynią jest związana jeszcze jedna, bardzo ciekawa historia. Na jego szczycie był zamontowany metalowy krzyż, który był tam aż do 1887 r., kiedy to rozpoczęto rozbiórkę kościółka. Ówczesny proboszcz ks. Ignacy Sablik ofiarował ten krzyż Franciszkowi Piwowarczykowi, woźnicy będącemu bardzo zaangażowanym w budowę nowego domu Bożego. Woźnica ten woził swoimi wozami kamień na budowę. Krzyż w końcu znalazł miejsce na starym cmentarzu parafialnym, nad zaniedbanym grobem, gdzie nadgryziony zębem czasu przypomina stary drewniany kościółek i czeka na swoją renowację.

            Powróćmy jednak do budowy obecnego-nowego kościoła. Poprzedzona była kilkuletnimi składkami parafian zbieranymi przez ks. Sablika. Parafianie stanęli na wysokości zadania i krótko po rozpoczęciu zbiórki rozpoczęły się pierwsze kroki od zamówienia projektu i formalizacji poszczególnych zgód odpowiednich władz. Zarówno kościelnych jak i państwowych. Cały projekt finansowo wsparły także Klaryski  Krakowa, jako kolatorki parafii. Projekt przygotował inż. Aleksander Gebauer w 1882 r. i jak już zostało wspomniane, rozpoczęła się budowa 14 kwietnia 1885 r.

Nowy kościół był wznoszony w innym miejscu niż stara świątynia, gdyż na niedalekim wzgórzu, które zostało wyrównane tworząc swego rodzaju platformę. Budowa trwała nieco ponad dwa lata, gdyż 13 listopada 1887 r. odprawiono w nim pierwszą mszę świętą, a w 1893 r. rozpoczęto nabożeństwa majowe. w 1890 r. usypano podejście od frontu świątyni do głównej drogi.

Do nowego kościoła siostry Klaryski zakupiły wielki ołtarz, jak to określa kronika parafialna nie spodobał się on mieszkańcom Regulic. Został on poświęcony, jak i sam kościół 27 sierpnia 1898 r. przez bp Jana Puzynę. Ze starego kościoła  do nowego przeniesiono następujące przedmioty: marmurowąchrzcielnicę z 1651 r., obraz św. Wawrzyńca, krucyfiks o cechach późno gotyckich, trzy krucyfiksy barokowe (jeden z 1726 r.), obraz św. Józefa oraz puszkę z XIV w., figura Matki Boskiej przed tym jak została przeniesiona, została najpierw odnowiona na koszt parafianina Tomasza Piwowarczyka, z przysiółka Czarna Góra, o czym w pisze swojej książce „Był raz teatrzyk Kamyk”  ks. Kazimierz Piwowarczyk. w nowym kościele, dla figury Matki Boskiej Loretańskiej, nie wystawiono ołtarza z powodu braku funduszy.

Należy zwrócić uwagę, że przez cały czas budowy stary, drewniany kościół był użytkowany i jego wyburzenie rozpoczęło się po zakończeniu wznoszenia nowego, 21 listopada 1887 r. Pochówki pod prezbiterium  pozostawiono na swoim pierwotnym miejscu lepiej je przykrywając. Cmentarz wokół starego kościoła w 1888 r. wyplantowano.

W 1912 r. kościół otrzymał bogatą polichromię, malowaną przez bratanka  kierownika szkoły w Grojcu, artystę  Tadeusza Gadomskiego, który ukończył studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Jana Matejki.

W dniu 22 października 1916 r. Austriacy zabrali dzwon kościelny na cele wojenne. Dzwon miał wagę 144 kg, za który zapłacili 578 koron rekompensaty. Po zakończeniu wojny, w 1921 r. ogłoszono składkę na nowe dzwony. Na apel proboszcza odpowiedziała w 1922 r. rodzina Parolów – Piotr i Zofia z Marcelów, która ufundowała dzwony. Na nowym był napis „Piotr i Paweł wygłaszają chwałę Bogu” oraz data 1922 i płaskorzeźby Matki Boskiej z Dzieciątkiem i Jana Chrzciciela.Podczas II wojny światowej w 1943 r. Niemcy zarekwirowali ten dzwon. Kolejne, nowe zostały ufundowane dopiero po wojnie. Poświęcono je 26 maja 1968 r., a ich imiona to: „Maria” , św. Piotr i Paweł” oraz sygnaturkę.

Jeszcze w latach 30. XX w. zelektryfikowano całą świątynię wraz z plebanią, wykorzystując fakt układania nowej posadzki w całym kościele. Niedługo po wojnie w 1946 r. przez parafiankę Janinę z Majcherczyków z mężem Stanisławem Domanusem zostały zakupione deski dębowe, z których stolarz Jan Adamczyk z Nieporazu wykonał  dwa konfesjonały wg. projektu ks. Ludwika Łąckiego. Uroczyste poświęcenie paramentów liturgicznych odbyło się 14 kwietnia 1946 roku. Po wojnie zaczęto przebudowywać chór na całej jego szerokości. Poszerzony został on wtedy o 2 metry w kierunku prezbiterium. Dzięki temu zabiegowi przeniesiono organy a sam chór miał więcej miejsca dla wiernych. Same organy poddano konserwacji dopiero w 1978 r.

Przedwojenna polichromia kościoła została nadszarpnięta zębem czasu, dlatego w dniu 20 lutego 1949 r. odbyły się zebrania parafian, na których omawiano sprawę jego odmalowania. Parafianie opowiedzieli się za odmalowaniem. Projekt wykonał artysta malarz Marian Konarski, którego matka pochodziła z rodziny Siarów zamieszkałych w Regulicach. Rusztowania wykonał i postawił cieśla-murarz Józef Kapcia z pomocą parafian. Od czerwca malowanie wykonywał autor projektu, a pomagał mu malarz dekorator  Michał Gadocha. Ze starego malowania 1912 roku  pozostawiono kilka obrazów, tj.: w prezbiterium owale z czterema ewangelistami, dwa anioły na froncie prezbiterium, duży obraz Pana Jezusa w Ogrojcu nad drzwiami do Babieńca i mały obraz  Narodzenia Pańskiego  nad drzwiami Babieńca.

Nowe prądy duszpasterskie Soboru Watykańskiego II, niosły ze sobą zmiany m.in. przybliżenia ambony do ołtarza głównego, ponieważ rozpoczęto wprowadzanie mocnego nagłośnienia i nie było wymagań aby ambona była wysoko. w naszym kościele ambona wisząca była pierwotnie zamontowana po lewej stronie  przed prezbiterium. Na ambonę prowadziły kręte schody od strony kaplicy bocznej. w tym samym 1962 r., dnia 23 czerwca zostało poświęcone nowe tabernakulum prze ks. bp Karola Wojtyłę. Tabernakulum to wykonał artysta plastyk Łabędzki. Na zmiany soborowe w kościele w Regulicach czekano do 1970 r. kiedy to ustawiono w nim ołtarz umożliwiający odprawianie Mszy św. twarzą do ludzi. w tym okresie zamontowano ogrzewanie kościoła nadmuchowe i wybudowano w tym celu pomieszczenie w podziemiu pod prezbiterium, które służyło jako kotłownia. Obecnie w tym pomieszczeniu jest kaplica oraz odbywają się nauki dla narzeczonych czyli kurs przedmałżeński.

Z zapisek kronikarskich dowiadujemy się, że w 1971 r. rozebrano i usunięto główny ołtarz, a następnie rozebrano ołtarze boczne. Dopiero 14 września 1989 r., w miejscu dawnej nastawy ołtarzowej, po obu stronach tabernakulum, postawiono dwa krzyże wolno stojące na ziemi. Jeden krzyż „Chrystusowy” z zabytkową, zakonserwowaną i odnowioną figurą Pana Jezusa ukrzyżowanego,  drugi krzyż  nawróconego Dobrego Łotra. Stan ten trwał do połowy lat 90. XX w. Za czasów proboszczowania ks. Jana Piwowarczyka [od 24 października 1998 r.] (...).

 

Wtedy to rozpoczęto rekonstrukcję i konserwację całego wnętrza kościoła, w tym i ołtarzy. Wykonano wówczas nowy główny ołtarz projektu plastycznego prof. dr hab. Stanisława Rodzińskiego – rektora ASP, natomiast projekt techniczny wykonał inż. Zygmunt Marcela z Nieporazu. Prace związane z budową nowego ołtarza głównego były prowadzone w warsztacie Andrzeja Fabera w Stanisławiu Dolnym k. Kalwarii,  a rzeźby wykonano w warsztacie Piotra Michałka w Dobrej k. Limanowej. Ołtarz został wykonany z suchego drewna dębowego w stylu klasycystycznym z korynckimi kapitelami kolumn. Całość nawiązuje do historycznych ołtarzy bocznych. Rzeźby do niego zostały wykonane z drewna lipowego. Fundatorem ołtarza głównego była niemal cała wspólnota parafialna. Ołtarz, bez polichromii, srebrzeń i złoceń, został zmontowany dokładnie we wtorek 25 czerwca 2002 r. przez głównego wykonawcę Andrzeja Fabera i jego współpracowników: Pawła Fabera, Mirosława Fabera, Kamila Fabera i Jana Fabera.

Podczas tych prac odnowiono również polichromię, którą wykonali artyści Aleksandra i Eugeniusz Grochal z Krakowa. Pracę malarsko-konserwatorskie objęły: symbole ewangelistów, anioły adorujące, Chrystusa w Ogrojcu nad Babieńcem, scenkę Bożego Narodzenia nad drzwiami do Babieńca. Na suficie wykonano nową polichromię ukazującą  „Mistyczne Ciało Chrystusa” oraz z Aniołami trzymającymi w swych rękach Osiem Błogosławieństw. w prezbiterium: św. Archanioł Rafał – patron podróżnych, po lewej stronie, a po prawej stronie św. Michał Archanioł walczący z mocami ciemności. Prace renowacyjne dwóch różnych polichromii Tadeusza Gadomskiego i Mariana Konarskiego wykonywano od 1 sierpnia 2007 r. do 30 listopada 2008 r.

Stare ławki pochodziły jeszcze z XIX w. i były zaatakowane przez korniki, zdecydowano o ich wymianie. Wykonanie ławek z klęcznikami zlecono p. Kawali – stolarzowi ze Spalonej. Prace trwały dość długo, lecz w maju 1985 roku nowe ławki zostały ustawione w kościele. Podobnie było z więźbą dachową, która położona w XIX w. była już spróchniała, dlatego na początku lat 90. XX w. wymieniono ją a cały kościół pokryto blachą miedzianą [podczas proboszczowania ks. Piotra Kluski].

W archiwum parafialnym, oprócz mniejszych zabytków sztuki sakralnej, m.in. puszka z XIV w., znajdują się archiwalia parafialne a wśród nich duplikaty: Liber natorum od 1721 r.; Liber copulatorum od 1755 r.; Liber defunctorum od 1738 r.

Pierwotna plebania stała naprzeciw wejścia głównego starego drewnianego kościółka. Miała formę podmiejskiego dworku z wejściem wspartym na kolumnach z tympanonem. Pochodziła z 1858 r. w roku 1962 przystąpiono do jej rozbiórki, gdyż jak podaje kronika groziła zawaleniem. Przebudowa polegała na tym, że rozebrano budynek do fundamentów i na starym fundamencie wybudowano nowy budynek dwukondygnacyjny z cegły. 50-letni budynek plebański został generalnie odrestaurowany w latach 2009 do 2012 r. czyli u początku XXI wieku, za kwotę 550 000 zł [równowartość pięciu porządnych samochodów]. Parafian nie było stać na tak wielki remont. Dlatego za zgodą Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza, Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego sprzedano 3 h 80 a gruntu parafialnego, by podołać temu zadaniu.

Powyżej plebani jeszcze do 1993 r. stała zabytkowa stodoła konstrukcji zrębowej ośmioboczna, pochodząca z XVII wieku, w stanie dużego zniszczenia, do skansenu w Wygiełzowie. Stodoła miała wymiary długość  24 metry a szerokość 7 metrów. Obecnie wchodzi w skład wystawy budynków w skansenie. Na gruntach plebańskich, poniżej kościoła wybudowany został budynek organistówki z przeznaczeniem na mieszkanie organisty, za budynkiem stała stodoła,  która została rozebrana przy modernizacji drogi. Obecnie w organistówce nikt nie mieszka, ale służy on na zebrania parafian oraz dla katechizacji młodzieży.

Ostatnim zagadnieniem poruszanym  historii parafii i kościoła będzie cmentarz. Pierwotny znajdował się wokół starego drewnianego kościoła, a także w jego podziemiu dla plebanów i księży. Podczas rozbiórki starego kościoła teren został wyplantowany, a w 1941 r. postawiono na tym terenie krzyż jako pamiątkę nekropolii i kościoła.

Stary cmentarz powstał w latach 1888-1890. w roku 1941 przeprowadzono remont jego ogrodzenia kostkami poprzez użycie betonowych elementów. Po wojnie w 1961 r. rozpoczęto przygotowania   do rozbudowy cmentarza, w roku 1966 na  Wszystkich Świętych ukończono remont ogrodzenia cmentarza. Nowy cmentarz został oddany do użytku  26 listopada 1972 r.

 

 


 1.       Leksykon księży proboszczów i wikarych

 

2.3.2. Kapłani i zakonnice  pochodzący z Parafii Regulice

 

O. Antoni Albin Kapcia-Pawicki (franciszkanin), ur. 1906 r. w Regulicach (matka z domu Paw). Wyświęcony na kapłana w 1930 r. Zmarł w 1982 r. w Warszawie. Pochowany w grobowcu zakonnym na cmentarzu w Warszawie ­Powązkach.

ks. Jan Kapcia, R.M., ur. 1911 r w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1936 r. w diecezji krakowskiej. w latach 1970-1986 proboszcz w Korzkwi dek. Kraków-Krowodrza. Zmarł w 1990 r. w Korzkwi, jako rezydent parafii. Pochowany na cmentarzu w Korzkwi.

O. Sergiusz Ludwik Skalniak  (bernardyn), ur.1915r. w Grojcu. Wyświęcony na kapłana w 1940 r. Zmarł w 1998 r. w Radomiu (65 lat w zakonie, 58 lat w kapłaństwie). Pochowany w grobowcu zakonnym na cmentarzu w Radomiu

ks. Jan Sikora, Kanonik R.M. , ur. 1917r. w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1941 r. w diecezji krakowskiej. w latach 1975-1986 proboszcz parafii w Gdowie dek. Niegowić. Zmarł w 1992 roku w Gdowie jako rezydent parafii. Pochowany na cmentarzu w Gdowie.

Sikora Jan, s. Jana i Magdaleny; urodził się 14 II 1917 w Regulicach; uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach; został przyjęty do seminarium jesienią 1936 (wpis do książki meldunkowej – 7 X 1936); studiował teologii i filozofię na Wydziale Teologicznym UJ (1936-1941); otrzymał: ostiariat i lektorat – 21 XII 1938, egzorcystat i akolitat – 30 XI 1939, subdiakonat – 3 XII 1939, diakonat – 18 V 1940 oraz prezbiterat – 6 IV 1941 (z rąk abpa A. Sapiehy, w bazylice franciszkanów w Krakowie)

ks. Jan Kapcia, Kanonik R.M., ur. 1930 r. w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1957 r. w archidiecezji wrocławskiej. w latach 1959-1995 proboszcz parafii Brzezia Łąka archidiecezja Wrocławska. Od 1996 r. przebywa na emeryturze i mieszka w Regulicach, przy ul. Marmurowej 5.

ks. Prałat Tadeusz Woszczyna, ur. 1931 r. w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1959 roku w archidiecezji wrocławskiej. w latach 1968-2006 proboszcz parafii p.w. św. Stanisława Kostki we Wrocławiu. Od 1 lipca 2007 r. przebywa na emeryturze i jest rezydentem w parafii jak wyżej.

ks. Kazimierz Piwowarczyk, R.M., ur. 1932 r. w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1974 r. w archidiecezji wrocławskiej. Od czerwca 2007 r. emeryt, penitencjarz w Sanktuarium Matki Bożej w Krzeszowie, diec. legnicka, woj. dolnośląskie, od 1 lipca 2012 r.  mieszka w rodzinnej parafii w Regulicach, ul. Czarnogórska 23.

ks. prałat Józef  Kapcia, ur. 1940 r. w Regulicach. Wyświęcony na kapłana w 1964 r. w archidiecezji krakowskiej. Od 1986 proboszcz parafii p.w. św. Teresy w Rabce Zdroju. w 2011r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Rabce Zdroju przy parafii jw.

ks. prałat Franciszek Skórkiewicz, ur. 1944 r. w Grojcu. Wyświęcony na kapłana w 1968 r. w archidiecezji katowickiej. Od 1997 r. proboszcz parafii p.w. św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku. Od 1 lipca 2010 r. przeszedł na emeryturę i mieszka w swoim domu w Pstrążnej k. Rybnika.

ks. mgr Jerzy Skórkiewicz, ur. 1967 r. w Chrzanowie. Wyświęcony na kapłana w 1993 r. w archidiecezji krakowskiej. Od 2009 r. wikariusz parafii p.w. Przenajświętszej Trójcy w Jordanowie. Od roku 2019 proboszcz parafii Bachowice k. Zatora

ks. Jarosław Warzecha, ur. 1983 r. w Chrzanowie. Wyświęcony na kapłana w 2008 r. w archidiecezji krakowskiej. Od 2008 r. wikariusz parafii p.w. św. Anny w Zakrzowie. Od 2012 wikariusz parafii p.w. Najświętszej Rodziny w Zakopanem. Od 2017 do 2019 parafia św. Józefa Robotnika w Kalwarii Zebrzydowskiej. Od 2019 cdn.

 

 

Siostry zakonne.

Wg  Katalogu Kościołów i Duchownych Archidiecezji Krakowskiej z 1983 r. z parafii Regulice pochodzi 9 sióstr zakonnych.

 

s. Wincenta Kapcia – nazaretanka, ur. 1875 r. w Regulicach, do Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu wstąpiła w 1899 r. Zmarła w 1960 r. w Warszawie, pochowana w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie.

s. Józefa Stanisława Kornaś – sercanka, ur. w 1896 r. w Regulicach. Do Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego wstąpiła w 1916 r. Zmarła w 1988 r. w Krakowie, pochowania w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Komunalnym w Krakowie-Batowicach

s. Narcyza Kapcia – franciszkanka, ur. w 1896 r. w Regulicach. Do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi wstąpiła w 1818 r. Zmarła w 1960 r. w Warszawie-Aninie, pochowana na cmentarzu w Warszawie Marysinie-Wawrze (kwatera sióstr franciszkanek).

s. Joanna Kapcia – franciszkanka, ur. w 1911 r. w Regulicach. Do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi wstąpiła w 1932 r. Zmarła w 1936 r. w Łomnej – obecnie Ukraina i tam została pochowana ma miejscowym cmentarzu.

s. Wiesława Daniela Zemla – franciszkanka, ur. w 1933 r. w Regulicach. Do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi wstąpiła w 1951 r. Przebywa w Domu Zakonnym w warszawie

s. Asumpta Janina Lizoń – benedyktynka, ur.1936 r. w Regulicach. Do Mniszek Zakonu Świętego  Benedykta wstąpiła 1956. Zmarła w 2010 w Staniątkach i tam pochowana na cmentarzu zakonnym.

 

 

2.3.3. Proboszczowie w parafii Regulice

 

1325-1327                   -           ks. Jan

 

1524                            -           ks. Jan Cieśliński

 

1524                            -           ks. Piotr z Kołaczyc

 

1529                            -           ks. Feliks z Kleparza

 

1590                            -           ks. Jan Boguszek

 

1595                            -           ks. Marcin Komborius

 

1601                            -           ks. Jan Domaniowski (zmarł w czasie zarazy)

 

1601-1617                    -           ks. Marcin Kozubowicz  (z Rudna – parafii Tenczynek.)

 

1627-1642                   -           ks. Marcin Grelovius (Grelowski)

 

1642-1663                   -          ks. Wojciech (Albert) Rejczyński (Reyczynski, Reczynski), ofiarował prowizję na wikariat w Regulicach dla Jakuba Juszczykiewicza, Jana Chomickiego oraz Andrzeja Sałeckiego.

 

1702                            -          ks. Andrzej Pieszkowicz (Piskowic), syn Stanisława. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i cztery niższe święcenia kapłańskie 21 III 1676 r., następnie święcenia subdiakonatu 12 VI 1677 r., diakonatu 4 VI 1678 r. a święcenia kapłańskie 18 III 1679 r. Po święceniach otrzymał wikariat w Iwanowicach w ówczesnym dekanacie Skała. Od rajców miejskich i magistratu miasta Krakowa otrzymał mansjonarię w kościele Matki Bożej w Krakowie. Po przybyciu do parafii Regulice, aby odnowić życie religijne, ufundował bractwo szakaplerzowe 3 V 1702 r.

 

1703                            -           ks. Ludwik (?) Siemiradzki z Siemiradz, pleban w Stężycy (dek.  Stężyca) w kościele pw. Św. Marcina Biskupa od 27 i 1714 r. do 1721 r.; pleban w Kazimierzu (dek. Kraków) w kościele pw. Św. Jakuba Większego Apostoła od 5 VII 1720 r. do1732 r. ?; pleban w Niegowici (dek. Wieliczka) w kościele pw. Wniebowzięcia NMP od 23 IX 1705 r. do 1706 r.(?); pleban w Spytkowicach (dek. Zator) w kościele pw. Św. Katarzyny DiM od 13 IX 1715 r. do 1721 r.; pleban w Biechowie (dek. Pacanów) w kościele pw. Wszystkich Świętych od 1717 r. do 1723 r.; pleban w Czchowie (dek. Lipnica Murowana) od ?  do 1712 r. w kapitule katedry na Wawelu był kanonikiem prebendy Bieżanowskiej od 1700 do 1733 r. Zmarł w 1733 r.

 

1708-1717                    -          ks. Maciej Brąglewicz (Brąglowic), syn Macieja. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął święcenia subdiakonatu 22 IX 1703 r., diakonatu 8 III 1704, a kapłańskie 17 V 1704 r. Po opuszczeniu seminarium otrzymał wikariat Regulicach, gdzie następnie został plebanem od 1708 r. do 1717 r. w zasobach parafialnej biblioteki pozostawił 58 woluminów.

 

9 VI 1717-1737            -          ks. Marcin Kupiszewski (Kupiszowicz, Kupiszewicz), syn Marcina. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął pierwsze święcenia niższe oraz tonsurę 21 III 1711 r., kolejne subdiakonatu 19 XII 1711 r., diakonatu 20 II 1712 r., a kapłańskie 26 III 1712 r. Jeszcze przed święceniami prezbiteratu, od 11 XII 1711 r. był mansjonarzem w kolegiacie św. Grzegorza in Arce w Krakowie, utrzymywanym przez kapitułę kościoła katedralnego w Krakowie. Do parafii w Regulicach przybył 9 VI 1717 r., gdzie był plebanem aż do swojej śmierci w 1737 r. Prawdopodobnie spoczywa pod posadzką kościoła.

 

30 VIII 1737- X 1757 -          ks. Michał Bogdali, po skończeniu pełnienia funkcji plebana w Regulicach, został przeniesiony na probostwo w Tenczynku w kościele pw. Św. Katarzyny DiM w dekanacie nowogórskim. Swoją funkcję sprawował od 6 X 1757 r. do 29 X 1763 r. Zmarł w Tenczynku 29 X 1763 r.

 

16 XI 1758 – 17 IV 1761 -       ks. Ignacy Kadłubski (Kadłupski), syn Jakuba. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie 14 V 1741 r. na miejsce fundacyjne. w tym samym roku 27 V otrzymał tonsurę i cztery niższe święcenia. Subdiakonat 20 III 1743 r. a prezbiterat 1 IX 1743 r. Po opuszczeniu seminarium otrzymał prowizję na wikariat w parafii Obiechów w dekanacie Lelów. Następnie w 1758 r. został plebanem w Regulicach, gdzie pozostał na tym stanowisku aż do swojej śmierci 17 IV 1761 r. Prawdopodobnie spoczywa pod posadzką kościoła.

 

16 VI 1761 - 1780        -          ks. Antoni Rybkowski, syn Jana. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął cztery święcenia niższe oraz tonsurę 17 XII 1746 r., subdiakonatu 27 V 1747 r., a diakonatu 19 VI 1747 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 9 VII 1747 r. Po opuszczeniu  seminarium otrzymał prowizję na wikariat w Korczynie Nowym w dekanacie Opatowiec 12 V 1747 r. przez ks. Józefa Kleczkowskiego. w 1761 r. został plebanem w Regulicach. Funkcję tą sprawował do swojej śmierci w 1780 r. Prawdopodobnie spoczywa pod posadzką kościoła.

 

23 VIII 1780-1783      -          ks. Wojciech (Albert) Rubinkowski, syn Piotra. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę oraz cztery niższe święcenia kapłańskie 22 III 1738 r., a święcenia prezbiteratu 23 IV 1744 r. Ofiarował na prowizję na utrzymanie wikariusza ks. Wojciecha (Alberta) Pawlikowskiego w 1782 r.

 

1814 - 1836                  -           ks. Jan Kanty Drobich (ur. w 1769 r., wyświęcony 1792 r., zm. w 1836 r.)

 

1836-1844                   -           ks. Józef Lelitkowski (ur. w 1805 r., wyświęcony w 1830 r.)

 

1844-1863                   -          ks. Marcin Podgórski, urodził się 7 XI 1811 r. w Iwkowiej, jako syn Walentego. Został przyjęty do seminarium duchownego w Krakowie 29 IX 1832 r., do którego wstąpił 6 X 1832 r. Cztery niższe święcenia oraz tonsurę otrzymał 22 II 1834 r., święcenia subdiakonatu 13 VI 1835 r., a diakonatu 5 VII 1835 r. Dnia 16 VII 1835 r. przyjął święcenia prezbiteratu, z rąk biskupa sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego w kościele karmelitów trzewiczkowych na Piasku w Krakowie. Zmarł w 1863 r.

 

1864-1878                   -          ks. Feliks Sędzikowski, urodził się 21 V 1820 w Krakowie, jako syn Józefa. Uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie. Został przyjęty do seminarium duchownego w Krakowie 24 IX 1840 r., do którego wstąpił 5 X 1840 r. Cztery niższe święcenia oraz tonsurę otrzymał 24 IX 1843 r., subdiakonat 24 IX 1843 r., a diakonat 28 IX 1844 r. Dnia 17 i 1845 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk biskupa diecezji tarnowskiej Józefa Grzegorza Wojtarowicza, w kaplicy biskupiej w Tarnowie. Przeniesiony do parafii w Jaworznie.

 

1878 r.                         -          ks. Piotr Papuziński, urodził się w 1923 r. w Krakowie. w latach 1839-1846 uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie. Został przyjęty do seminarium duchownego w Krakowie 1 X 1846 r. Tonsurę oraz cztery niższe święcenia otrzymał 22 X 1848 r. Subdiakonat przyjął 2 II 1852 r., a diakonat 29 II 1852 r. Dnia 28 III 1852 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa sufragana krakowskiego Ludwika Łętowskiego, w kaplicy seminarium duchownego w Krakowie na Stardomiu. Proboszcz z Babic czasowo zastępował proboszcza i administrował parafią.

 

1878-1880                   -           ks. Marceli Chmielewski (zmarł w 1880 r.)

 

1880 r.                         -          ks. Jan Doroszewski, urodził si 10 V 1806 r. w Sokołowie w cyrkule rzeszowskim, w diecezji przemyskiej. Został przyjęty do seminarium duchownego w Krakowie 29 IX 1832 r., do którego wstąpił 6 X 1832 r. Tonsurę oraz cztery niższe święcenia otrzymał 22 II 1834 r. Subdiakonat przyjął 14 VI 1835 r., otrzymując tytuł kanoniczny: wikariat w Mogile. Święcenia diakonatu otrzymał 5 VII 1835 r. Dnia 16 VII 1835 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego w kościele karmelitów trzewiczkowych na Piasku w Krakowie. Seminarium opuścił 21 VII 1835 r. Był najpierw wikarym w Pleszowie w latach 1835-1843, a następnie w latach 1843-1848 administratorem parafii w Górach. w latach 1848-1849 był wikarym w Mogile, później w latach 1849-1852 odbywał tę samą posługę w parafii w Babicach. Był także katechetą, najpierw w szkole okręgowej od 1852 r. do 29 VII 1878 r., a następnie w szkole głównej męskiej i żeńskiej w Chrzanowie od 30 VII 1878 r. do 26 II 1886 r. w międzyczasie biskup krakowski powierzył mu funkcję czasowego administratora parafii w Regulicach. Zmarł 26 II 1886 r.

 

1880-1903                   -           ks. Ignacy Sablik (ur. w 1848 r. w Kozach k. Białej, wyświęcony w 1872 r., w latach 1885-1887 budowniczy nowego kościoła w Regulicach -  poświęconego 27 sierpnia 1898 r., w październiku w 1903 r, przeszedł na emeryturę, a w grudniu 1903 r. wyjechał do Andrychowa, gdzie zmarł  1 listopada 1906 r., jako emeryt, pochowany na cmentarzu w Andrychowie, kw. II rząd 9, grób 25, mogiła dotychczas  jeszcze istnieje)

 

XI.1903-1904              -           o. Antoni Kupiec (bernardyn z Alwerni, czasowy administrator)

 

1904-1908                   -          ks. Franciszek Józef Prezentkiewicz, urodził się 31 VIII 1867 r. w Wadowicach, jako syn Franciszka i Barbary Geiger. Była to rodzina nauczycielska, gdyż ojciec był dyrektorem szkoły ludowej. Uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach w latach 1879-1887. Do seminarium duchownego w Krakowie został przyjęty 12 IX 1887 r. Studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w latach 1888-1891. Przyjął tonsurę 15 VII 1889 r. Następnie 20 XII 1890 r. otrzymał święcenia subdiakonatu, a diakonatu 11 i 1891 r. Dnia 15 VII 1891 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk biskupa krakowskiego Albina kardynała Dunajewskiego w katedrze wawelskiej.  Jego pierwszą parafią, na którą został posłany była parafia w Bobrku. Był tam wikarym od 1891 r. do 1892 r. Następnie w Ślemieniu (1892-1894) oraz w Myślenicach (1894-1896). Był także od 25 II 1895 r. do 1898 r. katechetą w VIII 4-klasowej ludowej pospolitej szkole męskiej na Piasku oraz katechetą w XIII 7-klasowej ludowej pospolitej szkole żeńskiej, później od 25 II 1905 r. do 4 II 1904 r. 3-klasowej szkole wydziałowej im. A. Mickiewicza w Krakowie. w latach 1904-1908 był proboszczem w parafii w Regulicach, następnie w Chrzanowie-Kościelcu (1908-1933) i w parafii w Wieliczce (1933-1937). Zmarł 9 XI 1937 r. w Wieliczce, gdzie też spoczywa na cmentarzu.

 

1908-1950                   -          ks. Wojciech Sidziński R.M., urodził się 2 III 1870 r. w Sidzinie k. Skawiny, w rodzinie chłopskiej, jako syn Szymona i Katarzyny. Uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie w latach 1884-1892. Został przyjęty do seminarium duchownego w Krakowie jesienią 1892 r. w latach 1892-1896 studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Dnia 9 XII 1893 r. otrzymał tonsurę, a cztery niższe święcenia 8 VI 1895 r. Subdiakonat przyjął 21 XII 1895 r. a diakonat 4 IV 1896 r. Dnia 5 VII 1896 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa krakowskiego Jana Puzyny w katedrze wawelskiej. Po opuszczeniu seminarium był wikarym w Nowym Targu od 1896 r. do 1900 r., następnie w Oświęcimiu od 1900 r. do 1904 r., aż wreszcie w parafii Najświętszego Salwatora w Krakowie od 1904 r. do 1908 r. w międzyczasie sprawował funkcję tymczasowego katechety w 6-klasowej szkole żeńskiej w Nowym Targu od 1896 r. (?) do 5 II 1900 r., później był tymczasowym katechetą w 5-klasowej szkole w Półwsiu Zwierzynickim od 1 IX 1905 r. do 1908 r. w roku 1908 był administratorem w Kościelcu, a następnie w tym samym roku 23 V został administratorem parafii w Regulicach. Krótko później został awansowany na stanowisko proboszcza w tej parafii, gdzie zmarł 11 X 1950 r. Spoczywa na regulickim cmentarzu, w grobowcu księży proboszczów.

 

1950-1989                   -          ks. Ludwik Łącki R.M., urodził się 27 X 1914 r. w Krzyszkowicach k. Myślenic, jako syn Henryka i Marii. Uczęszczał do VI gimnazjum im. T. Kościuszki w Myślenicach. Do seminarium duchownego w Krakowie jesienią 1933 r. Wpis do książki meldunkowej mówi o dniu 13 X 1933 r. Na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie studiował teologię i filozofię w latach 1933-1938. Cztery święcenia niższe i tonsurę przyjął 21 XII 1936 r. Subdiakonat 24 VI 1937, a diakonat otrzymał 4 X 1937 r. Dnia 10 IV 1938 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk biskupa krakowskiego arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy w katedrze na Wawelu. Był rezydentem w Regulicach od 13 VI 1989 r. do swojej śmierci 26 X 2009 r. w Krakowie. Spoczywa na nowym cmentarzu w Regulicach.

 

VI.1989-III.1990        -           ks. Władysław Biśta  E.c. (ur. 06.06.1931 r. w Chrzanowie-Kościelcu, wyświęcony w 1955 r., zm. 7.03.1990 r., pochowany na cmentarzu w Kościelcu)

 

III.1990 -X.1995         -           ks. Prałat  Piotr Kluska (ur. w 1951 r. w Łętowni, wyświęcony w 1977 r., w latach: 1990 do 1995 proboszcz w Regulicach; od 1996 r. proboszcz parafii Siepraw)

 

X.1995- X.1998           -           ks. Ryszard Gołuch E.c. (ur. w 1946 r. Jeleśni, wyświęcony w 1971 r., od 1999 r. proboszcz parafii Zebrzydowice)

 

24.X.1998 -  30.VI.2021              -           ks. dr Jan Piwowarczyk  R.M. (ur. w 1951 r. w Zakliczynie,  wyświęcony w 1979 r.)

 

od 1.VII.2021 - 30.IX.2022

czas proboszczowania 15 miesięcy                 -         ks. dr Edward Pasteczko, E.C. (ur. 1965 r.)

 wyświęcony 1990 r.

 

2.3.4   Księża wikariusze  (wykaz niekompletny)

                                                                                                                                                                    

1601 r.                                     - ks. Marcin Lewicowic z Ropczyc

 

11 II 1651 r.                 - Jakub Juszczykiewicz (Luszczykiewic, Juskiewic), syn Józefa. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie 18 XII 1649 r. przyjął tonsurę oraz niższe święcenia. Subdiakonat otrzymał 25 III 1651 r., a diakonat 26 III 1652 r. z utrzymania ks. Wojciecha (Alberta) Rejczyńskiego, proboszcza regulickiego, otrzymał 11 II 1651 r.  wikariat w Regulicach.

 

po 1657 r.                   - Andrzej Sałecki, syn Stanisława. Był klerykiem niższych święceń. z utrzymania ks. Wojciecha (Alberta) Rejczyńskiego, proboszcza regulickiego, otrzymał wikariat w Regulicach. Wpisu do akt zadwornych dokonano dnia 14 V 1657 r.

 

po 1661 r.                    - Jan Chomicki, syn Samuela. Pochodził z diecezji krakowskiej. Był klerykiem niższych święceń. z utrzymania ks. Wojciecha (Alberta) Rejczyńskiego, proboszcza regulickiego, otrzymał prowizję na wikariat w Regulicach. Wpisu do akt konsystorskich dokonano dnia 14 III 1661 r.

 

przed 1680 r.                         - ks. Ignacy Chapalski

 

po 1680 r.                               - ks. Florian Matwiejski

 

po 1682 r.                   - Tomasz Marczewski, syn Szymona. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 11 IV 1678 r. Subdiakonat otrzymał 14 III 1682 r., a diakonat przyjął 28 III 1682 r. Otrzymał wikariat w parafii w Regulicach.

 

po 1688 r.                   - ks. Jakób Dunajewski (Duninowic, Duninowicz), syn Mikołaja. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 13 III 1683 r. Subdiakonat otrzymał 20 XII 1687 r., a diakonat przyjął 2 II 1688 r. Dnia 20 IV 1688 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Dostał także prebendę w kościele pw. Świętego Krzyża w Krakowie.

 

po 1702 r.                   - ks. Marcin Antoszowic, syn Jana. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 4 IV 1699 r. Subdiakonat otrzymał 17 XII 1701 r., a diakonat przyjął 11 III 1702 r. Dnia 26 XII 1702 r. otrzymał święcenia prezbiteratu. Dostał także prowizję w seminarium kościoła katedralnego w Krakowie oraz wikariat w parafii w Regulicach.

 

1708 r. - 1717 r.           - ks. Maciej Brąglewicz (Brąglowic), syn Macieja. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął święcenia subdiakonatu 22 IX 1703 r., diakonatu 8 III 1704, a kapłańskie 17 V 1704 r. Po opuszczeniu seminarium otrzymał wikariat Regulicach, gdzie następnie został plebanem od 1708 r. do 1717 r. w zasobach parafialnej biblioteki pozostawił 58 woluminów.

 

po 1722 r.                   - ks. Kazimierz Sitkowski, syn Krzysztofa. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął święcenia niższe oraz tonsurę 1 III 1760 r. Subdiakonat przyjął 16 V 1761 r., a diakonat 19 IX 1761 r. Dnia 19 XII 1761 r. otrzymał święcenia prezbiteratu. Jeszcze przed przyjęciem godności kapłańskiej otrzymał prowizję na wikariat w Ogrodzieńcu w dekanacie Lelów 4 V 1761 r. z utrzymania ks. Szymona Awedyka. Od 28 VIII 1777 r. sprawował godność kanonika kolegiaty pileckiej pw. św. Józefa, a od 30 i 1778 r. był plebanem w kościele pw. św. Wawrzyńca DM w Ogrodzieńcu (dec. Nowy Sącz).

 

po 1722 r.                   - ks. Wojciech (Albert) Zgarła (Zgarda, Zgardziński), syn Andrzeja. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia kapłańskie 2 VI 1703 r. Subdiakonat otrzymał 19 XII 1705 r., a diakonat 27 II 1706 r. Dnia 3 IV 1706 r. przyjął święcenia kapłańskie. Otrzymał prowizję na wikariat w parafii w Tarnowicach w dekanacie Bytom.

 

po 1740 r.                   - ks. Józef Chochołowski (Chachałowski), syn Jana. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 20 XII 1738 r. Subdiakonat otrzymał 19 XII 1739 r., a diakonat 12 III 1740 r. Dnia 2 IV 1740 r. przyjął święcenia prezbiteratu. Otrzymał prowizję na wikariat w Nowej Górze. Od 20 XII 1747 r. do 1752 r. był plebanem w kościele pw. św. Marii Magdaleny w Głębowicach w dekanacie zatorskim, a od 30 VIII 1751 r. do 4 VIII 1767 r. był plebanem w kościele pw. św. Michała Archanioła w Frydrychowicach, również w dekanacie zatorskim. Zmarł 4 VIII 1767 r.

 

po 1785 r.                   - ks. Onufry Borzęcki, syn Stanisława. Pochodził  diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 5 IV 1783 r. Święcenia subdiakonatu 5 VU 1784 r., a diakonatu 18 XII 1784 r. Dnia 12 III 1785 r. przyjął święcenia prezbiteratu. Otrzymał ad mensam Seminarii Arcens[is] (Kraków). Od 22 VI 1795 r. był plebanem w kościele pw. Narodzenia (!) św. Jana Chrzciciela w Kościelcu, w dekanacie nowogórskim.

 

26 III 1782 r.              - ks. Wojciech (Albert) Pawlikowski, syn Jana. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie, gdzie przyjął tonsurę i niższe święcenia 19 XII 1779 r., a subdiakonat 22 XII 1781 r. Święcenia diakonatu otrzymał 3 III 1782 r. Dnia 16 III 1782 r. otrzymał sakrament kapłaństwa. ad mens[am] Seminarii Arcensis (Kraków). Otrzymał prowizję na wikariat w parafii Regulice dnia 26 III 1782 r. z utrzymania ks. Wojciecha (Alberta) Rubinkowskiego. Ks. Pawlikowski od 3 VII 1786 r. sprawował funkcję plebana w kościele pw. św. Michała Archanioła w Michałkowicach w dekanacie bytomskim.

 

1898 r.                        ks. Tobiasz Ucherek

 

ks. Adam Rąpała – od grudnia 1900 r. do sierpnia 1902 r.  Kooperator  proboszcza ks. Ignacego Sablika.

Rąpała Adam, s. Wojciecha i Zofii z domu Tybor; urodził się 3 XI 1841 w Olszynach (par. Ołpiny, diec. Przemyska), w rodzinie chłopskiej; uczęszczał do gimnazjum w Tarnowie (1854-1862); został przyjęty do seminarium jesienią 1862; w latach 1862 – 1866 studiował teologię na Wydziale Teologicznym UJ; otrzymał święcenia prezbiteratu – 26 VII 1866 (z rąk bpa A. Gałeckiego, w katedrze wawelskiej).

 

ks. Joachim Dzieża – od sierpnia 1902 r. do 10 listopada 1903 r. Kooperator proboszcza ks. Ignacego  Sablika

Dziża Joachim, ur. 7 X 1858 w Cichawie k. Bochni; uczył się w gimnazjach w Bochni i Krakowie; po maturze odbył jednoroczną służbę wojskową; studia teol. w seminarium duchownym w Tarnowie (1880-1884); święc. kapł. 16 VII 1884 w Tarnowie; wikary w Skrzyszowie (1884-1886), Nowym Targu (1886-1887), Rajczy (1887-1889), Babicach (1889-1890); katecheta w szkołach głównych w Chrzanowie (10 VI 1890-21 i 1899); wikary w Rabce (1898-1900), Frydrychowicach (1900-1901), Wieprzu (1901-1902), Regulicach (1902-1903) i Łapanowie (1903-1904); proboszcz w Nidku (1904-1935); emeryt (od 1935); zm. 18 XII 1941 w Szaflarach.

 

ks. Antoni Kupiec – w 1903 r.

 

ks. Prałat Stanisław Szamota – ur. w 1910 r. w Bohoradczanach k/Lwowa, wyświęcony w 1933 r. w Regulicach w latach 1934-1938, z Regulic przeniesiony do parafii Dobczyce, od 1950 r., administrator parafii Frydrychowice a od 1966 r. proboszcz tej parafii. Od 1984 r. emeryt zam. w parafii Frydrychowice, gdzie zmarł 20.05.2000 r. i tam został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Szamota Stanisław, s. Emanuela i Julianny Koziczka (ojciec był naczelnikiem poczty); urodził się 23 IV 1910 w Bohorodczanach (diec. Lwowska); uczęszczał do gimnazjum w Chrzanowie; został przyjęty do seminarium jesienią 1928 (wpis do książki meldunkowej – 1 X 1928); studiował teologię i filozofii na Wydziale Teologicznym UJ (1928-1933); otrzymał: pierwszą tonsurę – 21 XII 1929, egzorcystat i akolitat -29 i 1931, subdiakonat – 16 VI 1932 oraz prezbiterat – 9 IV 1933 (z rąk abpa A. Sapiehy, w katedrze wawelskiej).

 

ks. Ludwik Łącki, R.M. ­­– ur. w 1914 r. w Krzyszkowicach, wyświęcony w 1938 r., do 1989 r. proboszcz parafii Regulice, później rezydent  tej parafii, wikariuszem był tu od sierpnia 1938 r. do października 1950 r. Zm. 26.10.2009 r. w Krakowie, pochowany na nowym cmentarzu w Regulicach. 1950-1989            : ks. Ludwik Łącki R.M. (ur. w 1914 r. w Krzyszkowicach k/Myślenic, wyświęcony w 1938 r., od 13.06.1989 r. rezydent w parafii Regulice, zm. 26.10.2009 r. w Krakowie, pochowany na nowym cmentarzu w Regulicach). Łącki Ludwik, s. Henryka i Marii; urodził się 27 X 1914 w Krzyszkowicach; uczęszczał do VI gimnazjum im. T. Kościuszki w Myślenicach; został przyjęty do seminarium jesienią 1933 (wpis do książki meldunkowej – 13 X 1933); studiował teologię i filozofię na Wydziale Teologicznym UJ (1933 – 1938); otrzymał: tonsurę i cztery święcenia niższe – 21 XII 1936, subdiakonat – 24 VI 1937, diakonat – 4 X 1937 oraz prezbiterat – 10 IV 1938 (z rąk abpa A. Sapiehy, w katedrze wawelskiej).

 

ks. Antoni Paluch, E.c. – ur. 1934 r. w Bielsku Białej, wyświęcony w 1957 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1957-1961, zm. 2.07.2008 r., pochowany na cmentarzu w Bielsku Białej.

 

ks. Stanisław Czulak, R.M. – ur. w 1934 r. Międzybrodziu Bielskim, wyświęcony w 1958 r.,  wikariuszem w parafii Regulice był w 1961 r. Od 2009 r. emeryt, mieszka na terenie parafii  Świątniki Górne

 

ks. Władysław Bania, E.c. – ur. w 1937 r. w Zembrzycach, wyświęcony w 1960 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1961-1962, zm. 14.09.1998 r., pochowany na cmentarzu w Zebrzydowicach. 

 

ks. Stanisław Bzowski,  E.c. – ur. w 1936 r. w Pcimiu, wyświęcony w 1959 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1962-1963, od 1997 r. mieszka na terenie parafii Pcim.

 

ks. Wojciech Kłusak, E.c. – ur. w 1939 r. w Jaworznie, wyświęcony w 1963 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1963-1965, od 2005 r. mieszka na terenie parafii Najśw. Rodziny w Zakopanem.

 

ks. Jan Nowobilski, R.M. – ur. w 1940 r. w Białce Tatrzańskiej, wyświęcony w 1965 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1965-1968, od 2011 emeryt, mieszka na terenie parafii  Małe Ciche.

 

ks. Jan Goryl,  R.M. –  ur. w 1944 r. w Czchowie, wyświęcony w 1968 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1968-1971, od 1977 r., proboszcz parafii  Pietrzykowice k/Żywca.

 

ks. Zdzisław Hopciaś, R.M. – ur. w 1947 r. w Toporzysku. Wyświęcony w 1971 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1971-75, przebywa w diec. Sosnowieckiej, dyrektor Wyższego Seminarium w Krakowie.          

 

ks. Jan Kaleta,  E.c. – ur. w 1949 r. w Rudniku, wyświęcony w 1973 r., wikariuszem w parafii Regulice był w 1975 r., od 2009 r. mieszka w Domu Księży Chorych w Krakowie-Swoszowicach.

 

ks. Jan Bryja – ur. w 1949 r. w Ujsołach, wyświęcony w 1975 r., wikariuszem w parafii Regulice był  w latach 1975-1977, od 2011 r. mieszka w Domu Księży Chorych w Krakowie-Swoszowicach.

 

ks. Stefan Krawontka – ur. w 1950 r. w Łapszach Niżnych, wyświęcony w 1977 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 1977-1979, obecnie przebywa w USA w diec. Scranton.

 

ks. Edward Kwarciak, R.M. – ur. w 1947 r. w Lubomierzu, wyświęcony w 1976 r., wikariuszem parafii Regulice był w latach 1979-1983, od 2004 r. proboszcz parafii Chrzanów-Południe.

 

ks. Władysław Palmowski, R.M. – ur. w 1953 r. w Krakowie, wyświęcony w 1978 r., w pierwszej połowie 1983 r. przybył do parafii Regulice, jako wikariusz do organizowania Ośrodka Duszpasterskiego w Grojcu – po dwóch miesiącach, od 2003 r., proboszcz parafii Morawica

 

ks. Leszek Koniorczyk, E.c. – ur. w 1941 r.  w Spytkowicach, wyświęcony w 1969 r., od  lipca 1983 r. do czerwca 1986 r. pracował w parafii Regulice, jako wikariusz z zadaniem budowy kościoła w Grojcu, w czerwcu  1985 r. zamieszkał w Grojcu przy budującym się kościele, odszedł w sierpniu 1986 r., od 2006 r. penitencjarz w parafii NSPJ w Nowym Targu.

 

ks. Andrzej Kocoń – ur. w 1951 r. w Ciścu, wyświęcony w 1976 r., wikariuszem w parafii  Regulice był w latach 1985-1989, od 1989 r. przebywał w Niemczech i tam zmarł w 2005 r., został pochowany na miejscowym cmentarzu w Giessen.

 

ks. Ignacy Moskwa, R.M. – ur. w 1950 r. w Zebrzydowicach, wyświęcony w 1974 r., od sierpnia 1986 do kwietnia 1989 r. był  wikariuszem parafii Regulice, mieszkał przy budującym się kościele w Grojcu, jako budowniczy kościoła oraz pierwszy administrator Ośrodka  Duszpasterskiego, zastąpił ks. Leszka Koniorczyka, od 1998 r. proboszcz parafii Rząska.

 

ks. Wacław Bednarz, R.M. –  ur. w 1951 r. w Zasaniu, wyświęcony w1975 r. od kwietnia 1989 r. do grudnia 1989 był wikariuszem parafii Regulice, mieszkał przy budującym się kościele w Grojcu, jako budowniczy kościoła oraz administrator Ośrodka Duszpasterskiego, zastąpił ks. Ignacego Moskwę, od 25.12.1989 r. (erygowanie parafii w Grojcu) był pierwszym proboszczem parafii w Grojcu, od 2006 roku proboszcz parafii Wiśniowa.  

 

ks. mgr Paweł Rybski, –  ur. w 1974 r. w Kossowej, wyświęcony w 1999 r., wikariuszem parafii Regulice był w latach 1999-2003, od 2012 r. do 31 sierpnia 2018 r. prowadził Ośrodek Edukacyjno-Rekolekcyjny w Zembrzycach. Od 31 sierpnia 2018 r. został mianowany ekonomem. Mieszka w Krakowie.

 

ks. dr Tomasz Bajer, Kanonik R.M. – ur. w 1976 r., wyświęcony w 2001 r. student PAT w Krakowie, mieszkający i duszpasterzujący w Regulicach w latach 2003-2006, od 2009 wikariusz parafii św. Klemensa w Wieliczce.

 

ks. mgr Krzysztof Gembala – ur. w 1979 r. w Jabłonce, wyświęcony w 2006 r., wikariuszem w parafii Regulice był w latach 2006-2007, od 2007 wikariusz parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu; z kapłaństwa odszedł w roku 2013.

 

ks. dr Jan Klimek – ur. w 1970 r., Krakowie, wyświęcony w 1996 r., w 2007 r. w Regulicach, zamieszkanie i katecheza, w 2008 r. mianowany rektorem i kapelanem rektoratu MB Częstochowskiej w Krakowie-Kobierzynie.

 

ks. mgr Marcin Borowicz – ur. w 1974 r. w Nowym Targu, wyświęcony w 2002 r. w diecezji  rzeszowskiej, wikariusz parafii Regulice od września 2010 r., w sierpniu 2011 r. przeniesiony do Czarnego Dunajca.

 

ks. mgr Dawid Król – ur. w 1986 r. w Nowym Targu, wyświęcony w 2011 r., wikariusz parafii Regulice od sierpnia  2011 r. do sierpnia 2012 r., przeniesiony do parafii MB Królowej Polski w Rzozowie dekanacie skawińskim.

 

ks. mgr Zbigniew Kosowski – ur. 1968 r. w Libiążu, wyświęcony w 1993 r., poprzednio wikariusz w parafii Budzów, dek. Sułkowice, wikariusz parafii Regulice od 2012 r. Przeniesiony do Jabłonki Orawskiej 25 sierpnia 2015 r.

 

ks. mgr Marek Mierzwa – ur. 1987 r. w Rabce; wyświęcony 2012 r. Od 2012 do 2015 wikariusz w Biskupicach. Od 26 sierpnia 2015 r. do 25 sierpnia 2017 r. wikariusz w Regulicach. Na własną prośbę przeniesiony do Makowa Podhalańskiego. Po rocznym pobycie w Makowie Podhalańskim przeniesiony do Chrzanowa, parafia Matki Bożej Różańcowej z dniem 28 sierpnia 2018 r.

 

ks. mgr Paweł Masłoń, ur. 1987 r. w Jordanowie; wikariusz parafii św. Wawrzyńca w Regulicach od dnia 25 sierpnia 2018 r. – nadal …

 

Bibliografia

Szczepaniak J., Spis prepozytów i plebanów diecezji krakowskiej (XVIII w.), Kraków 2008, s. 20, 56, 78, 91, 96, 98, 149, 158, 159, 164, 251, 298, 336.

Szczepaniak J., Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII w.), s. 17, 150,

Szczepaniak J., Katalog duchowieństwa diecezjalnego zestawiony na podstawie krakowskich ksiąg święceń (1646-1789) A-I, Kraków 2008, s. 21, 89 ,94, 136, 224,

Szczepaniak J., Katalog duchowieństwa diecezjalnego zestawiony na podstawie krakowskich ksiąg święceń (1646-1789) J-M, Kraków 2008, s. 424, 429, 577, 675,

Szczepaniak J., Katalog duchowieństwa diecezjalnego zestawiony na podstawie krakowskich ksiąg święceń (1646-1789) N-S, Kraków 2008, s. 847, 869, 967, 977, 1024,

Szczepaniak J., Katalog duchowieństwa diecezjalnego zestawiony na podstawie krakowskich ksiąg święceń (1646-1789) T-Ż, Kraków 2008, s. 1331, 1366, 1399,

Szczepaniak J., Bibliotheca Collectanea Historica, t. 3:Katalog kleryków seminarium stradosmkiego (1732-1800), Kraków 2006, s. 69,

Szczepaniak J., Bibliotheca Collectanea Historica, t. 4:Katalog kleryków seminarium stradosmkiego (1801-1900), Kraków 2006, s. 55, 187, 196, 199, 205, 217, 218,

Szczepaniak J., Bibliotheca Collectanea Historica, t. 5:Katalog kleryków seminarium stradosmkiego (1901-1938), Kraków 2006, s. 140, 215-216, 234

Gawlik M., Szczepaniak J., Księża Katecheci diecezji krakowskiej 1880-1939. Słownik biograficzny, Kraków 2000, s. 121, 128-129, 254, 273

 

 

 Kościół i parafia w Regulicach

Kościół - historia i opisanie

W zapisach o powstaniu Regulic, czytamy, że w roku 1325 pleban z Regulic wpłacił świętopietrze, tzn. polska nazwa daniny na rzecz papiestwa (tzw. denar świętego Piotra) płaconej przez średniowieczne państwa katolickie. z tego można wnosić, że istniała tu parafia. Kościół był prawdopodobnie drewniany stojący w miejscu zbudowanego potem, w 1531 r., nowego, również drewnianego, o którym można się dowiedzieć z (...):

„Kościółek drewniany wrosły w ziemię, pod wezwaniem św. Wawrzyńca. Świątynię otaczały soboty (podcienie) do korpusu przylegała dzwonnica o dwóch dzwonach. Kościółek był usytuowany na wzgórzu naprzeciw plebani gdzie obecnie na oznaczenie miejsca wielkiego ołtarza został posadowiony krzyż, a istniejące w kościele groby nakryto płytą betonową.”

Na szczycie wieży kościelnej XVI wiecznego kościoła zamontowano metalowy krzyż, który pozostawał tam do roku 1887, kiedy to rozpoczęto rozbiórkę kościoła. Przy budowie nowego kościoła, już murowanego, szczególnie zasłużył się Franciszek Piwowarczyk, woźnica wożący kamień ze swojego wyrobiska na budowę własnymi wozami. Ks. proboszcz Ignacy Sablik uhonorował go, ofiarując mu ten krzyż. Obecnie znajduje się on na naszym cmentarzu w Regulicach. Jes mocno zniszczony przez upływający czas. Ten obiekt, do dziś przypominający stary kościółek drewniany i niszczeje na starym zaniedbanym grobie. Warto byłoby go odnowić.

Kościół posiadał polichromię przedstawiającą sceny z Nowego Testamentu. Najświętszy Sakrament przechowywano w tabernakulum znajdującym się w ścianie po stronie zakrystii za kratą. Chrzcielnica była drewniana, od 1651 r. marmurowa z miedzianą pokrywą, w okresie do 1783 r. nie było konfesjonału, kościół posiadał trzy ołtarze, w głównym nad tęczą wisiał krzyż a niżej umieszczony był obraz patrona św. Wawrzyńca zakrywany obrazem św. Jana Nepomucena.

W dwóch bocznych ołtarzach znajdowały się obraz św. Józefa oraz obraz Najświętszej Marii Panny. Na ścianie bocznej wisiał obraz św. Mikołaja z roku 1540 staro niemieckiej szkoły malarskiej obok kapliczki Matki Boskiej, a w niej stary, na drzewie malowany obraz Chrystusa na krzyżu z klęczącą NMP i św. Magdaleną. Pod nią w małym obrazku popiersie św. Magdaleny-akwarela.

Komitet parafialny w dniu 16 sierpnia 1881 roku uchwalił budowę nowego Kościoła.

14 kwietnia 1885 roku przystąpiono do budowy nowego kościoła, ponieważ stary był za ciasny i aby uczynić więcej miejsca dla wiernych, wizytator parafii w roku 1783 polecił usunięcie ołtarza Matki Boskiej z kaplicy oraz usunięcie ołtarza św. Józefa. By stworzyć plac pod budowę podrównano górkę, tworząc platformę. Budowę prowadził ks. Ignacy Sablik, będący proboszczem od 1880 roku.

Był rok, 1531 kiedy to na miejscu starego kościoła zakończono budowę nowego, także z drewna. Na jego szczycie zamontowano metalowy krzyż, krzyż ten pozostał na szczycie wieży kościelnej do roku 1887, kiedy to rozpoczęto jego rozbiórkę. Przy budowie nowego kościoła już murowanego, tym, który w dużym stopniu przyczynił się do jego budowy był woźnica Franciszek Piwowarczyk, wożąc własnymi wozami z własnego wyrobiska kamień na budowę nowego kościoła.

Ks. proboszcz Ignacy Sablik uhonorował go, ofiarując metalowy krzyż z wieży starego kościoła. Obecnie krzyż ten w dalszym ciągu znajduje się na naszym cmentarzu mocno zniszczony przez upływający czas.

Dziwne, ale brak zainteresowania takim zabytkiem, który do dziś przypomina stary kościółek drewniany, niszczeje na starym nieobrabianym grobie.

Trzy drewniane kryte słomą stodoły z drugiej połowy XVIII wieku stojące w gospodarstwie plebańskim. W okresie wojennym i powojennym stodoły uległy zniszczeniu i rozebraniu. Jedna ośmioboczna o konstrukcji zrębowej została również rozebrana i w roku 1993 przetransportowana do Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiełzowie. Fotografia pochodzi z okresu międzywojennego

W tym także roku naprawiono mur cmentarny pokryto kostnice nowym dachem i dano nową bramę do cmentarza. Kościół został wybudowany bardzo szybko, bo już 13 listopada 1887 roku odprawiona została pierwsza msza święta.

21 listopada 1887 roku rozpoczęto wyburzanie starego kościoła, który stał naprzeciw frontu plebanii, tuż nad drogą prowadzącą na dworzec plebanii. Groby znajdujące się pod zakrystią i prezbiterium pozostawiono, tylko dla bezpieczeństwa lepiej przykryto.

W Roku 1888 plantowano cmentarz koło kościoła i obmurowywano go.

W roku 1890 usypano ścieżkę od frontu nowego kościoła i zakończono plantowanie cmentarza.

Nowy cmentarz powstał w latach 1888 – 1890.

Kościół wybudowany został wg projektu inż. Aleksandra Gebauera z 1882 r.

Do jego wybudowania przyczyniły się siostry Klaryski, które na początku wpłaciły całą na nie przypadającą kwotę. Natomiast mieszkańcy parafii nie dość że nie kwapili się z wpłatami, bo uważali że przy budowie kościoła powinni zarobić. Siostry Klaryski zakupiły także wielki ołtarz za wysoką cenę, jak to określa kronika parafialna, jednak nie spodobał się mieszkańcom Regulic.

W ołtarzu znajdują się relikwie trzech męczennic sióstr Klarysek ss. Martyrum Jucundini et Honoratae.

W roku 1893 w kościele rozpoczęto nabożeństwa majowe. w dniu 27 sierpnia 1898 roku kościół i

Wielki Ołtarz konsekrował bp Jan Puzyna. Ze starego kościoła do nowego przeniesiono następujące przedmioty: marmurową Chrzcielnicę z 1651r. obraz św. Wawrzyńca, krucyfiks o cechach późno gotyckich, trzy krucyfiksy barokowe jeden z 1726 r. obraz św. Józefa oraz puszkę z XIV wieku. Figura Matki Boskiej ze starego rozebranego kościoła, po wybudowaniu nowego murowanego została przeniesiona po odnowieniu na koszt parafianina Tomasza Piwowarczyka z przysiółka Czarna Góra, o czym w swojej książce „Był raz teatrzyk Kamyk” ks. Kazimierz Piwowarczyk.

W starym kościele były 4 ołtarze, jeden z nich znajdował się w kaplicy. w ołtarzu tym była umieszczona Matka Boska Loretańska. Figura z drzewa przyobleczona sukienką. w nowym kościele dla figury Matki Boskiej Loretańskiej nie wystawiono ołtarza z braku funduszy. Walenty Buczek - starszy Bractwa Szkaplerza św. z Nieporazu - wystawił przy drodze w Nieporazie, na swoim gruncie kapliczkę murowaną i przeniósł do tej kapliczki Matkę Boską Loretańską. w starym kościele znajdowała się także figura zwana obecnie Madonną z Regulic a tak była opisywana przez kronikarzy:

„Najświętsza Maria Panna z Dzieciątkiem. Rzeźba pełna w drzewie lipowym pochodząca z drugiej połowy XIV wieku z tyłu wydrążona polichromowana o wysokości 143 cm. Postać cała, stojąca, przechylona w stronę prawą widza, twarz o rysach pełnych, z refleksem uśmiechu, okolona włosami. w lewej ręce trzyma berło, w prawej Dzieciątko bawiące się jabłkiem okryte w dolnej części płaszczem Madonny. Na głowie korona, której dochowała się tylko dolna część. Szaty Madonny składają się z sukni złotej, spiętej pod szyją agrafką i płaszcza złoconego o podszewce niebieskiej, okrywającego głowę i sięgającego po kolana. Brzegi sukni i płaszcza ozdobione są ornamentem geograficznym /łuki i kratka/ o barwach czarnej, białej, niebieskiej i czerwonej. Fałdy szat układają się w spokojnych załamaniach, brzegi płaszcza tworzą po bokach linie faliste”.

Rzeźba znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie przy Placu Szczepańskim 9. z zapisu w kartotece inwentaryzacyjnej muzeum wynika, że rzeźba została zakupiona od parafii Regulskiej w roku 1902 za 100 koron.

Innym obrazem pochodzącym z Regulic jest datowany na XVII wiek feretron „Fons Vitae” - znaczy źródło życia, znajdujący się w muzeum archidiecezjalnym w Krakowie pod nr inw. 175/1. Feretron przedstawia na awersie Chrystusa, jako Fons Vitae – stojącego na postumencie pośrodku fontanny wypełnionej krwią. z Jego ran i ze zbiornika fontanny wytryskują strużki krwi, spływając na ogarnięte płomieniami dusze w Czyśćcu, ku którym nadlatują dwaj aniołowie: jeden z nich ujmuje wyciągniętą ku górze rękę cierpiącego. Na rewersie owalny medalion z literami IHS namalowany na drzewie; tamże napis: ten feretron z Feretron „Fons Vitae” drugiem razem Feretron „Fons Vitae” przerobiłem z jednego na 2. w Marcu 1865 Roku Krzeszowice i[.] 10 Marca Adam Bogucki. Obudowa w formie profilowanej ramy (od strony rewersu pilasterki), ustawionej na cokole, zwieńczonej gzymsem. Powyżej plebani jeszcze do niedawna stała zabytkowa stodoła konstrukcji zrębowej ośmioboczna, pochodząca z XVII wieku, obecnie przeniesiona do skansenu w Wygiełzowie w roku 1993 w stanie dużego zniszczenia. Stodoła miała wymiary długość 24 metry a szerokość 7 metrów.

Przy parafii działały organizacje stowarzyszające wiernych jak: Katolickie Stowarzyszenie Kobiet powstałe w 1938 roku, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, oraz Bractwo Szkaplerza NMP zaprowadzone w parafii za zgodą krakowskich karmelitów bosych 3 maja 1702 roku, co potwierdził bp Kazimierz Łubieński 14 stycznia 1704 roku. Jego uroczyste wprowadzenie miało miejsce 24 lipca 1704 roku. Bractwo upadło w końcu XVIII wieku. w roku 1844 przywrócono go kanonicznie na nowo. W 1908 roku założono II Bractwo Różańcowe, działał także chór kościelny.

W roku 1910 rozebrano starą organistówkę z powodu starości i wybudowano nową w której były: dwa pokoje, kuchnia i stajenka, oraz stodołę dla potrzeb organisty a wszystko było położone na parceli plebańskiej naprzeciw młyna p. Kubicy Jana, (stodoła została rozebrana podczas remontowania drogi w roku 1969).

W roku 1912 był malowany kościół przez bratanka kierownika szkoły w Grojcu, artystę Tadeusza Gadomskiego który studiował w Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Jana Matejki.

W dniu 22.10.1916 r. Austriacy zabrali dzwon na cele wojenne.

Dzwon miał wagę 144 kg, za który zapłacono 578 koron.

W roku 1921 ogłoszono składkę na nowe dzwony, rok później rodzina Parolów ufundowała dzwony.

Na początku lat trzydziestych do kościoła i plebanii doprowadzono prąd elektryczny. Plebania posiadała duży budynek, ponadto były: budynki gospodarcze, obory, pomieszczenia dla służby, drewutnie i stodoły.

Prowadzono gospodarkę rolną w dużym zakresie, utrzymywano dwie pary koni, 10 sztuk bydła, oraz trzodę chlewną i drób, oprócz pola uprawnego były łąki i część lasu Brandyska.

Także w latach 30 zerwano zniszczoną posadzkę a ułożono w prezbiterium, kaplicach i nawie głównej lastriko, które jest do chwili obecnej.

Poniżej kościoła wybudowano budynek organistówki z przeznaczeniem na mieszkanie organisty, za budynkiem stała stodoła, która została rozebrana przy modernizacji drogi.Obecnie w organistówce nikt nie mieszka, ale służy na zebrania parafian oraz dla młodzieży.

W czasie okupacji pomimo zakazu organizowania się w jakichkolwiek grupach ks. Ludwik Łącki prowadził chór kościelny. w roku 1941 przeprowadzono remont ogrodzenia cmentarnego kostkami betonowymi wykonanymi w własnym zakresie.

W tym też czasie wykonano krzyż betonowy przed plebanią w miejscu ołtarza starego kościoła, który stoi do dziś. Pod koniec roku 1941 nastąpiły wysiedlenia i likwidacja gospodarstw w tym plebańskich, został tylko jeden koń i jedna krowa. Całe gospodarstwa i inwentarz przejęli osiedlający się bauerzy niemieccy.

Jesienią 1943 roku Niemcy zabrali większy dzwon na cele wojenne. Na dzwonie był napis ”Piotr i Paweł wygłaszają chwałę Bogu” oraz Fundatorzy Piotr i Zofia z Marcelów Parol rok 1922 oraz płaskorzeźby Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz Jana Chrzciciela.

W roku 1946 przez parafiankę Janinę z Majcherczyków z mężem Stanisławem Domanus zostały zakupione deski dębowe a stolarz Jan Adamczyk z Nieporazu wykonał dwa konfesjonały wg Projektu ks. Ludwika Łąckiego.

Poświęcenie odbyło się 14 kwietnia 1946 roku.

W latach 1947-1950 przebudowano chór na całej szerokości poszerzono go o 2 metry w kierunku prezbiterium, w związku z tym przeniesiono organy a sam chór miał więcej miejsca dla wiernych.

W dniu 20 lutego 1949 roku odbyły się zebrania parafian, na których omówiono sprawę malowania kościoła. Parafianie opowiedzieli się za malowaniem. Projekt malowania zrobił artysta malarz Marian Konarski, którego matka pochodziła z rodziny Siarów zamieszkałych w Regulicach. Rusztowania wykonał i postawił cieśla-murarz Józef Kapcia z pomocą parafian. Od czerwca malowanie wykonywał artysta Marian Konarski, pomagał mu malarz dekorator Michał Gadocha. Ze starego malowania 1912 roku pozostawiono kilka obrazów: w prezbiterium owale z czterema ewangelistami, dwa anioły na froncie prezbiterium, duży obraz Pana Jezusa w Ogrojcu nad drzwiami do Babieńca i mały obraz Narodzenia Pańskiego nad drzwiami Babieńca.

Już w roku 1961 rozpoczęto przygotowania do rozbudowy cmentarza, w roku 1966 na Wszystkich Świętych ukończono remont ogrodzenia cmentarza.

Podczas II Soboru Watykańskiego w roku 1962 zwołanego przez papieża Jana XXIII podjęto decyzję o przybliżeniu ambony do ołtarza głównego, ponieważ rozpoczęto wprowadzanie mocnego nagłośnienia i nie było wymagań, aby ambona była wysoko. w naszym kościele ambona była zamontowana po lewej stronie przed prezbiterium. Na ambonę prowadziły kręte schody od strony kaplicy bocznej.

W roku 1962 przystąpiono do przebudowy plebanii, poprzednia pochodziła z roku 1858 i groziła zawaleniem. Przebudowa polegała na tym, że rozebrano budynek do fundamentów i na tym fundamencie wybudowano nowy budynek dwukondygnacyjny z cegły.

Nowe tabernakulum zostało poświęcone w dniu 23 czerwca 1962 roku przez ks. biskupa Karola Wojtyłę. Tabernakulum wykonane zostało przez artystę plastyka Łabędzkiego.

W dniu 29 czerwca 1967 roku wprowadzono zmiany liturgiczne we mszy św. wprowadzono język ojczysty. w roku 1970 wprowadzono ołtarze umożliwiające odprawianie mszy św. twarzą do ludzi.

26 maja 1968 roku poświecono nowe dzwony: „Maria”, św. Piotr i Paweł” oraz sygnaturkę.

Wprowadzono do uruchamiania dzwonów napęd elektryczny. Ponieważ zamontowano ogrzewanie kościoła nadmuchowe, wybudowano pomieszczenie w podziemiu pod prezbiterium, które służyło, jako palarnia. Ogrzewania były różne od elektryczno-akumulatorowego, (które nie zdawało egzaminu) poprzez olejowe do gazowego. Obecnie w pomieszczeniu tym jest kaplica gdzie wcześniej odbywały się lekcje religii a teraz odbywają się msze święte w tygodniu. w tym też czasie pod ogrodzeniem kościoła wybudowano sanitariaty, początkowo bez wody. Woda została doprowadzona w roku 1967 z rurociągu ze źródeł Regulskich do kościoła, ale także do sanitariatów przy kościele.

Pierwszy Wielki Ołtarz w obecnym kościele został zakupiony przez Siostry Klaryski w roku 1898. w roku 1971 rozebrano i usunięto główny ołtarz, później rozebrano ołtarze boczne.

Nowy cmentarz został oddany do użytku 26 listopada 1972 r. Do połowy lat siedemdziesiątych, młodzież szkolna miała w kościele miejsce przed pulpitem komunijnym (balaskami). z lewej strony stały dziewczynki natomiast z prawej chłopcy. Jak ktoś się zawieruszył na polu był przyprowadzany w czasie mszy św. przed balaski. Balaski to pulpit przy którym rozdawana była komunia św., zamontowany był na stopniu prezbiterium na całej długości z przejściem otwieranym w formie bramy. Pulpit to tralki grube połączone od dołu i od góry blatami drewnianymi, mające wysokość ok. 80 cm i szerokość ok. 30 cm. w prezbiterium z lewej i prawej strony stały dwie masywne ławy z wysokim oparciem dla zacnych obywateli Regulic.

Na starych ławkach były przykręcone tabliczki z nazwiskami, do kogo miejsce należy.

W 1978 roku wykonano remont kapitalny organów. Ponieważ stare ławki pochodziły jeszcze z XIX wieku i niejednokrotnie były drążone przez korniki, zdecydowano o ich wymianie.Wykonanie ławek z klęcznikami zlecono p. Kawali stolarzowi ze Spalonej prace trwały dość długo, ale w maju 1985 roku nowe ławki zostały ustawione. Ksiądz proboszcz uznał, że w trakcie zmian wprowadzanych przy przebudowie Wielkiego Ołtarza należy wrócić do opisu ołtarza w starym kościele gdzie nad tabernakulum umocowana była tęcza.

Także obecnie zamontowano tęczę nad tabernakulum wykonaną z mozaiki kolorowych szkieł. Na ścianach na wysokość lamperii założono marmurowe okładziny, prace wykonano w 1984 roku.

17 sierpnia 1985 roku założony został pulpit stały do czytań i kazań.

W dniu 14 września 1989 roku w miejscu dawnej nadstawy ołtarzowej po obu stronach tabernakulum postawiono dwa krzyże wolno stojące na ziemi (jeden krzyż „Chrystusowy” z zabytkową zakonserwowaną i odnowioną figurą Pana Jezusa ukrzyżowanego, drugi krzyż nawróconego św. Piotra. Na początku lat 90 wymieniono więźbę dachową i pokryto blachą miedzianą na całym kościele, ocieplono strop kościoła oraz wymieniono krzyż na wieży na stalowy wykonany z blachy nierdzewnej. w tym też roku rozpoczęto budowę kaplicy cmentarnej. Zakończenie budowy i poświęcenie kaplicy nastąpiło w 1994 roku. Po wprowadzeniu nauki religii do szkoły wykorzystano salę pod prezbiterium na urządzenie kaplicy, w której odbywają się także msze św.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych rozpoczęto przebudowę kościoła parafialnego rekonstruując ołtarze boczne, wykonując nowy główny ołtarz projektu plastycznego prof. dr hab. Rektor ASP Stanisława Rodzińskiego, natomiast projekt techniczny wykonał inż. Zygmunt Marcela z Nieporazu. Prace związane z budową nowego ołtarza głównego były prowadzone w warsztacie Pana Andrzeja Fabera oraz rzeźby w warsztacie Pana Piotra Michałka. Ołtarz został wykonany z pięknego, suchego drewna dębowego w stylu klasycystycznym.

Rzeźby zostały wykonane z drewna lipowego. Fundatorem ołtarza głównego była niemal cała Wspólnota parafialna.

Ołtarz bez polichromii, srebrzeń i złoceń został zbudowany we wtorek czerwca 2002 r. przez głównego Wykonawcę Pana Andrzeja Fabera i jego współpracowników: Pawła Fabera, Mirosława Fabera, Kamila Fabera i Jana Fabera. Odnowiono polichromię, którą wykonali art. Aleksandra i Eugeniusz Grochal z Krakowa. Nową polichromie wykonano na: symbole ewangelistów, anioły adorujące, Chrystus w Ogrojcu nad Babińcem, scenka Bożego Narodzenia na drzwiami do Babińca.

Na suficie wykonano nową polichromię.

W prezbiterium: Św. Archanioł Rafał patron podróżnych po lewej stronie, a po prawej stronie Św. Michał Archanioł walczący z mocami ciemności. Prace wykonywano od 1 sierpnia 2007 r. - 31.05.2008 r. w roku 2012 zakończono przebudowę plebanii.

Od początku XX wieku działa z małymi przerwami do dziś chór parafialny prowadzony przez organistów.

Obecnie działa w obsadzie pań ponieważ panowie się wykruszyli a młodzież nie za bardzo garnie się do śpiewania.

Należało by wspomnieć o ciekawostkach geologicznych przy kościele i tak: najważniejszym okazem jest mur okalający kościół a w nim mamy przekrój różnych kamieni u nas i nie tylko występujących. Można tu znaleźć: melafir, melafir - migdałowiec, tufity, tufy filipowickie a także porfir z Zalasu. Natomiast fundament kościoła wykonany został z ociosanych kamieni dolomitu diploporowego. Ważnym jest aby tego nie zniszczono przez otynkowanie.

W ogrodzeniu kościoła znajdują się cztery kaplice: pierwsza Narodzenia, druga uczniowie z Emaus, trzecia Ukrzyżowania a czwarta Zmartwychwstania.

 

Skarbiec parafialny

Zgodnie z Katalogiem Kościołów i Duchownych w Archidiecezji Krakowskiej z roku 2000 znajdują się tam duplikaty:

Księgi urodzonych od 1721 r.

Księgi ślubów od 1755 r.

Księgi pogrzebów od 1738 r.

Zabytki sztuki znajdujące się w kościele:

Obraz św. Wawrzyńca - barokowy,

Obraz Matki Boskiej Szkaplerznej - barokowy w trybowanej sukience w tzw. stylu Regencji.

Chrzcielnica marmurowa z 1651 r.

Krucyfiks o cechach późnogotyckich,

Trzy krucyfiksy barokowe jeden z 1726 r.

Obraz św. Józefa - barokowy,

Sygnaturka z XVIII wieku

W parafii regulickiej są obchodzone dwa odpusty – pierwszy 16 lipca Matki Boskiej Szkaplerznej, a drugi, ważniejszy ze względu na św. Wawrzyńca patrona parafii, w dniu 10 sierpnia.

Wykaz kapłanów i sióstr zakonnych pochodzących z Regulic, proboszczów parafii, wikariuszy, gospodyń plebańskich, kościelnych, organistów i grabarzy, których nazwiska i czas sprawowania funkcji były możliwe do odtworzenia znajduje się w Aneksie i na końcu opracowania.

 

Rozwój ludnościowy parafii w okresach możliwych do odtworzenia:

1663 - 888 parafian

1728 - 587 parafian

1748 - 584 parafian

1787 - 1081 parafian ( w tym 625 Regulice, 395 Grojec, 61 Nieporaz oraz 8 Żydów)

1850 - 1762 parafian ( 3 Żydów)

1860 - 1662 parafian ( 7 Żydów)

1863 - 1740 parafian (18 Żydów)

1865 - 1861 parafian (21 Żydów)

1868 - 1905 parafian

1871 - 2013 parafian (32 Żydów)

1881 - 2276 parafian (22 Żydów)

1890 - 2397 parafian (1278 Regulice,936 Grojec, 182 Nieporaz)

1897 - 2414 parafian (1234 Regulice, 959 Grojec, 221 Nieporaz)

1902 - 2635 parafian (1231 Regulice, 1071 Grojec, 233 Nieporaz oraz 58 Żydów)

1909 - 3011parafian ( 1501Regulice, 1241 Grojec, 269 Nieporaz)

1926 - 3558 parafian (1731Regulice, 1371 Grojec, 456 Nieporaz)

1930 - 3728 parafian (1804 Regulice, 1430 Grojec, 494 Nieporaz)

1934 - 2841 parafian (1504 Regulice, 1059 Grojec, 278 Nieporaz oraz 11 Żydów)

1938 - 2888 parafian (1519 Regulice,1079 Grojec, 290 Nieporaz oraz 11 Żydów)

1949 - 3092 parafian

1973 - 3836 parafian (2442 Regulice, 1026 Grojec, 368 Nieporaz)

1991 - 2284 parafian ( 1924 Regulice, 360 Nieporaz)

2003 - 2287 parafian (1884 Regulice, 403 Nieporaz)

2010 - 2365 parafian (1906 Regulice, 459 Nieporaz)

31.10.2012 - 2399 parafian (1930 Regulice, 469 Nieporaz)

30.06.2013 - 2401 parafian (1934 Regulice, 467 Nieporaz)

W latach 1728 i 1748 zmniejszyła się ilość parafian w stosunku do okresu poprzedniego. Spowodowane

to było regresem demograficznym i wielką epidemią w latach 1707-1713 oraz klęskami nieurodzaju w latach 1714-1716, 1727 i 1736, a w 1855 epidemią cholery, spadek od 1850 do 1860. Informacje powyższe pochodzą z opracowania ks. dr Jana Kracika – z dziejów parafii Regulice oraz z ewidencji mieszkańców Gminy Alwernia.

 

 

Współczesna historia Parafii św. Wawrzyńca w Regulicach: 1998-2014

Parafię św. Wawrzyńca w Regulicach prowadzi ks. Jan Piwowarczyk, wyświęcony na kapłana 29 kwietnia 1979 r. w Królewskiej Katedrze na Wawelu przez J.E. Metropolitę Ks. Arcybiskupa Franciszka Macharskiego. Doktor teologii z zakresu katolickiej nauki społecznej. Praca doktorska napisana na PAT w Krakowie pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Andrzeja Zwolińskiego i owocnie obroniona, nosi tytuł: "Bieda jako wyzwanie duszpasterskie w świetle nauczania społecznego Jana Pawła II".

Wikariusz w trzech parafiach: w Niegowici k. Bochni [1979 – 1981]; w Bielsku-Białej-Lipniku [1981 – 1986]; w Krakowie-Białym Prądniku [1986 - 11.08.1989].

Na pierwsze probostwo został posłany do parafii pw. św. Stanisława BM w Sromowcach Wyżnych na Podhalu, u stóp Trzech Koron w Pieninach [12.08.1989  - 23.10.1998]. Posługa proboszczowska w Sromowcach Wyżnych trwała dziewięć lat, dwa miesiące i dwanaście dni. 

Od 24 października 1998 roku – dekretem Kurii Metropolitalnej w Krakowie nr 2717/1998 z dnia 19 października 1998 r. podpisanym przez Jego Eminencję Ks. Kardynała Franciszka Macharskiego, Metropolitę Krakowskiego – pełni urząd proboszcza parafii pw. św. Wawrzyńca w Regulicach k. Chrzanowa, należącej do dekanatu Babice. Mottem jego posługiwania są słowa wzięte z Ewangelii św. Mateusza: „Gdzie jest skarb twój, tam będzie i serce twoje”.

Zadania najważniejsze, które Ks. Kardynał Franciszek Macharski zlecił ks. Janowi Piwowarczykowi, proboszczowi w Regulicach, to troska duszpasterska o dzieci, młodzież, rodziców, ludzi starszych, schorowanych, biednych i samotnych. Ks. Kardynał uzasadnił, iż drogą Kościoła jest każdy człowiek odkupiony drogocenną Krwią Chrystusa, będący w duchowej lub materialnej potrzebie.

Kolejne zadanie, to zapewnienie godnych warunków życia Ks. Jubilatowi Ludwikowi Łąckiemu, który całe swoje kapłaństwo przeżył w parafii św. Wawrzyńca w Regulicach. Ks. Jubilat Ludwik Łącki otoczony szacunkiem, miłością kapłańską proboszcza, wikariuszów i wiernych – przeżył jeszcze szczęśliwie 11 lat. Radośnie pełnił posługę spowiednika do ostatnich chwil swojego życia. Chętnie spowiadał także we wszystkich parafiach dekanatu Babice na Boże Narodzenie, Wielkanoc, w czasie misji i rekolekcji. Pięknie sprawował świętą liturgię. Był zabierany przez ks. Jana Piwowarczyka na wszystkie uroczystości dekanalne, jak: kongregacje, odpusty, bierzmowania i imieniny księży w dekanacie. Czuł się w ten sposób kapłanem szczęśliwym i spełnionym. w plebani cieszył się wielkim szacunkiem i żył w bardzo godnych warunkach jako kapłan zasłużony. Odszedł do Pana po wieczną nagrodę 26 października 2009 roku, ukończywszy 95 lat życia.

Ks. Jan Piwowarczyk przywiązuje wielką wagę do systematycznej formacji religijnej swoich parafian. Dlatego w parafii Regulice od 1998 roku – każdego roku  są odprawiane rekolekcje w Adwencie i w Wielkim Poście dla wszystkich wiernych, prowadzone przez księży profesorów, wykładowców Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie [wcześniej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie]. 

Oprócz rekolekcji, w listopadzie 1998 roku odbyły się misje parafialne przed peregrynacją wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej w kopii jej cudownego obrazu, które przeprowadził o. Erazm Matys, bernardyn z Alwerni.

W roku 2002, ośmiodniowe misje - od pierwszej do drugiej niedzieli Adwentu - przeprowadził ks. prof. dr hab. Andrzej Zwoliński. Misje wielkie, głęboko ewangeliczne. Głoszone z ewangeliczną miłością, bogate w treści, profesjonalne i zrozumiałe w przekazie, chwytające za serce, pełne szacunku dla słuchaczy. w czasie wizyty duszpasterskiej "kolędy" - Wierni radowali się misyjnym dziełem, przemianą ludzkich serc i postaw. Podkreślali, że takich misji nie było w naszej parafii przynajmniej 30 lat! Ich renowacja odbyła się 2004 roku – prowadzona także przez ks. prof. Andrzeja Zwolińskiego. Kolejne, z okazji nawiedzin Pana Jezusa Miłosiernego w kopii cudownego obrazu: „Jezu, ufam Tobie” w październiku 2012 roku, które prowadził ks. Mirosław Tosza z Jaworzna.

Od roku Jubileuszowego 2000 ks. Jan Piwowarczyk wprowadził Nabożeństwa Fatimskie, które cieszą się dobrą frekwencją.

W parafii prowadzone są grupy duszpasterskie: ministranci, lektorzy, schola parafialna, apostolska grupa młodzieży, żywy różaniec niewiast [8 róż] i mężczyzn [2 róże], bractwo szkaplerzne liczące ponad 100 wiernych oraz chór parafialny. Istnieje i pracuje - wspierając potrzebne i celowe działania ks. proboszcza duszpasterska rada parafialna, licząca 8 osób [z wyboru parafian], a w niej zespół charytatywny. Od 1998 roku posługę organisty pełni z powodzeniem p. mgr Sławomir Małocha. Kościelnym od 1992 do 2007 roku był p. Władysław Sęk. Od 2007 roku jest nim p. Bolesław Matysik. Gospodarzem cmentarza parafialnego w Regulicach, w imieniu ks. proboszcza - w latach 1999 - 2000 był inż. Zygmunt Marcela. Aktualnie jest nim p. mgr Marek Moskal, zam. w Regulicach,  ul. Marmurowa 1.

Chorzy, którzy nie mogą już przychodzić do kościoła na przeżywanie niedzielnej Eucharystii są otoczeni troską duszpasterską. Są odwiedzani przez proboszcza i wikariusza z racji pierwszego piątku, by przeżyć sakrament pokuty, przyjąć Komunię św., niekiedy sakrament namaszczenia.

Około 50 rodzin biedniejszych otrzymuje na Wielkanoc pomoc od parafian w postaci paczek żywnościowych. „Akcją kilo” zajmuje się zespół charytatywny, wyłoniony z duszpasterskiej rady parafialnej.

Młodzież gimnazjalna i szkół średnich jest przygotowywana w parafii do sakramentu bierzmowania przez cotygodniowe spotkania duszpasterskie. Wierni posiadają stały przystęp do kancelarii parafialnej, gdzie na bieżąco mogą załatwić wszystkie potrzebne sprawy kancelaryjne.

W każdy czwartek, dwie godziny przed wieczorną Mszą św. odbywa się adoracja Pana Jezusa obecnego w Eucharystii.

W roku 2000 Jubileuszowym  – 40 młodych ludzi z parafii Regulice pielgrzymowało do Rzymu, by spotkać się z Ojcem Świętym Janem Pawłem II i młodzieżą z całego świata podczas Światowych Dni Młodzieży i przeżyć niezwykłą wspólnotę wiary w obecność z nami Chrystusa Zmartwychwstałego.

W latach 1999 do 2003 apostolska grupa młodzieżowa parafii Regulice w każdy pierwszy piątek wyjeżdżała na nocne czuwania modlitewne do Kalwarii Zebrzydowskiej. Także w latach 1999 do 2003 młodzież naszej parafii organizowała na prośbę ks. proboszcza Jasełka Bożonarodzeniowe i Misterium Męki Pańskiej, pod kierunkiem wikariusza ks. Pawła Rybskiego. Systematyczną pracę z młodzieżą na prośbę proboszcza parafii - prowadzili także kolejni wikariusze lub pomocnicy w duszpasterstwie: ks. Tomasz Bajer, ks. Krzysztof Gembala, ks. Jan Klimek, ks. Marcin Borowicz, ks. Dawid Król i aktualnie ks. Zbigniew Kosowski.

Od 2001 roku w każdy Wielki Piątek o godz. 2100 organizowana jest Droga Krzyżowa od kościoła parafialnego na wzgórze Grzmiączka w Regulicach, do Krzyża Millenijnego. Nabożeństwo cieszy się bardzo dobrą frekwencją wiernych.

Oprócz troski duszpasterskiej o wiernych w Regulicach, Ksiądz Kardynał Franciszek Macharski zlecił ks. proboszczowi Janowi Piwowarczykowi rzetelną: administracyjną, gospodarczą i remontową pracę dla parafii św. Wawrzyńca w Regulicach - tłumacząc, że w minionych dziesięcioleciach zabrakło czasu i środków na to, by świątynia mogła być remontowana i pielęgnowana na bieżąco.

W tym względzie zalecił nieustanne konsultacje z pomocniczym krakowskim biskupem Kazimierzem Nyczem. Ks. Biskup Kazimierz Nycz przyjeżdżał prywatnie do Regulic, by widzieć kościół, plebanię, zabudowania gospodarcze, cmentarz, zobaczyć i ocenić ich stan. Spotykał się nie tylko z ks. proboszczem Regulic, ale także z rada parafialną. Chętnie słuchał i chętnie doradzał.

Dzięki zachęcie Ks. Biskupa Kazimierza Nycza i wsparciu wiernych parafii Regulice, w roku 1999 został zbudowany ołtarz soborowy i ołtarz Słowa Bożego oraz pomalowane prezbiterium kościoła.

Biskup Kazimierz Nycz 14 września 1999 roku osobiście poświęcił i konsekrował kościół parafialny oraz ołtarz soborowy w Regulicach.

Także w 1999 roku z inicjatywy proboszcza Regulic podjęto wielką pracę społeczną Parafian polegającą na odbudowaniu ogrodzenia posesji plebańskiej o długości 467 m. Parafianie spisali się w tym względzie bardzo dobrze. Do prac trwających ponad pół roku przychodziło ponad 70% Parafian. w roku 1999 i 2000 miała miejsce reorganizacja ogrodów plebańskich. Usunięto wszystkie stare, chore  i zeschłe drzewa. w prace zaangażował się ks. Paweł Rybski wraz z młodzieżą z grupy apostolskiej w liczbie ok. 40 młodych ludzi. Po usunięciu drzew miało miejsce oranie terenu, bronowanie, nawożenie, wyrównywanie i zagospodarowanie terenu wokół kościoła oraz plebani nowym drzewostanem. Posadzono ponad dwa tysiące drzew i krzewów oraz roślin ozdobnych, które dzisiaj chwalą Boga swoim istnieniem, a wiernym oglądającym przynoszą radość.

W 2000 roku – z inicjatywy p. Eugeniusza Kapci oraz jego dzieci: Wandy i Marka – został zbudowany Krzyż Jubileuszowy na Grzmiączce, liczący 14 m wysokości. Materiał ufundował wraz z rodziną i główne prace wykonał Eugeniusz Kapcia, wspomagany przez Parafian fachowców. Uroczyste poświęcenie odbyło się 2 października 2000 roku, którego dokonał bp Kazimierz Nycz. Przesłanie tej uroczystości brzmi: „na pewno ten święty krzyż będzie swymi ramionami osłaniał Regulice, Nieporaz, Alwernię i wszystkie parafie dekanatu Babice”. 

W lutym 2001 roku Ks. Kardynał Franciszek Macharski delegował do parafii Regulice Komisję ds. Sztuki Sakralnej, która odbyła sesję dotyczącą wystroju kościoła parafialnego w Regulicach. Na czele komisji stał bp Kazimierz Nycz, pozostali członkowie: prof. Stanisław Rodziński - rektor ASP w Krakowie, prof. Aleksander Bohm, prof. Witold Cęckiewicz, ks. dr Józef Nowobilski i ks. mgr Marek Wasil. Komisja orzekła, że: „należy rekonstruować ołtarze boczne NSPJ i MB Szkaplerznej, poddać je renowacji i konserwacji oraz polichromować. Zalecono zbudowanie ołtarza głównego z drewna dębowego suchego, stylowo pasującego do ołtarzy bocznych. w kolejności dokonać naprawy instalacji eklektycznej i nagłośnieniowej w całym kościele. Poddać renowacji i konserwacji stacje drogi krzyżowej, wszystkich krzyżów zabytkowych naszego kościoła, obrazów. i wreszcie wykonać polichromię wnętrza kościoła parafialnego”.

Prace i postanowienia Komisji zatwierdził Metropolita Krakowski Ks. Kardynał Franciszek Macharski. Natychmiast przystąpiono do działania.

W roku 2001 rekonstruowano, poddano konserwacji i polichromowaniu ołtarz Matki Bożej Szkaplerznej. Prace trwające 10 miesięcy wykonał artysta Lech Chwilczyński z Krakowa.

W roku 2002 rekonstruowano i dokonano konserwacji ołtarza Najśw. Serca Pana Jezusa. Pracami kierował konserwator mgr Jan Szczurek z Krakowa.

W 2003 roku według projektu wizualizacyjnego prof. Stanisława Rodzińskiego, zgodnie z projektem technicznym inż. Zygmunta Marceli - został wykonany ołtarz główny św. Wawrzyńca. Jest to styl klasycystyczny harmonizujący z ołtarzami bocznymi. Prace stolarskie zostały wykonane w pracowni p. Andrzeja Fabera w Stanisławiu Dolnym k. Kalwarii. Wszystkie rzeźby do ołtarza głównego wykonał rzeźbiarz Piotr Michałek z Dobrej k. Limanowej. Także ozdobną ramę dla obrazu św. Wawrzyńca. w tym samym roku ołtarz został zabrany do pracowni konserwatorskiej przy Muzeum Archidiecezji Krakowskiej, gdzie otrzymał polichromię i złocenia. w tej samej pracowni wykonano konserwację zabytkowego krzyża z roku 1726, który znajduje się w kaplicy bocznej prawej w tzw. Kalwarii.

W 2004 roku poddano renowacji i konserwacji obraz św. Wawrzyńca, patrona parafii. Obraz Matki Bożej Szkaplerznej, Najśw. Serca Pana Jezusa, św. Barbary oraz figury świętych Piotra i Pawła.

Dzięki sponsoringowi Wiernych "dobrej woli" wykonano renowację czternastu stacji Drogi Krzyżowej. Prace wykonał mgr Tomasz Wojcieszek z Alwerni, artysta rzeźbiarz. Konserwację zabytkowych krzyżów z lat: 1450, 1510 i 1725 – wykonał także artysta Tomasz Wojcieszek z Alwerni.

W roku 2005 dokonano naprawy instalacji elektrycznej i zainstalowano nowe nagłośnienie do kościoła parafialnego. Zakupiono 4 duże żyrandole do nawy głównej kościoła oraz 2 mniejsze na chór. Sprawiono nowe meble na szaty liturgiczne oraz wykonano dwa nowe konfesjonały pod chór.

W roku 2006 sprawiono centralne, kaloryferowe ogrzewanie do kościoła. Piec grzewczy znajduje się na plebani, a woda ciepła jest tłoczona rurami izolowanymi do systemu grzewczego w kościele. Zimą w kościele istnieje temperatura dodatnia ok. 12 stopni.

Członkowie Rady Parafialnej byli inicjatorami wykonania schodów na stromym podejściu do kościoła oraz oświetlenia podejścia do kościoła, także terenu przykościelnego. Zasługi w tym względzie posiadają radni gminy pochodzący z parafii Regulice, szczególnie Pan Jerzy Kasprzyk. Przewodniczący Rady Parafialnej Pan Jerzy Kasprzyk załatwił także oświetlenie Krzyża Millenijnego na Grzmiączce.

Kolejną wielką pracą było wykonanie chodnika procesyjnego wokół kościoła. w tym względzie niezwykłą inicjatywą wykazał się Pan Wojciech Małodobry, angażując siebie i swoich ludzi do pracy oraz ponosząc częściowo koszty wykonania.

Danuta i Marek Kapcia z Regulic oraz Tomasz Baran ufundowali nowe marmury do prezbiterium kościoła oraz na wewnętrzne ściany kościoła, także obraz Ojca Świętego Jana Pawła II, który został poświęcony do kultu 6 marca 2011 r. przez Jego Eminencję Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza. Obraz do kultu: "Jezu, ufam Tobie" - ufundowali Barbara i Władysław Kapcia. Także poświęcony przez Metropolitę Krakowskiego 6 marca 2011 r. Obrazy w kaplicy MB Nieustającej Pomocy pod prezbiterium: św. Jana Pawła II i bł. Jerzego Popiełuszki ufundowali lekarze-doktorzy Państwo Michalewscy z Regulic.

Parafianie ufundowali także witraże do okien: „św. Krzysztofa oraz Kard. Stefana Wyszyńskiego” – Marek Kapcia i Tomasz Baran z rodzinami. „Św. Stanisława Kostki” – Wanda i Stanisław Knapikowie; „św. Jadwigi Królowej” – Renata i Wojciech Małodobry, „św. Faustyny – Augustyn i Bogdan Kapcia z rodzinami”; „Chrztu Pana Jezusa” – młodzież bierzmowana; „Ojca Świętego Jana Pawła II” – Leszek Kukla wraz z rodziną.

Wielką inwestycją w kościele parafialnym było wykonanie polichromii. Prace trwały w latach: 2007 i 2008. Polichromię wykonała Firma „Renowacja”, Eugeniusza Grochala z Krakowa, wyłoniona drogą przetargu. Pracami kierowała artystka p. mgr Aleksandra Grochal. Na wykonanie polichromii proboszcz parafii starał się o dotacje w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. w formowaniu wniosku o dotację wspomógł proboszcza Pan Jerzy Kasprzyk. Dotację od Ministerstwa Kultury parafia otrzymała w wysokości 257 800 zł, za którą parafia wraz z proboszczem jest niezwykle wdzięczna Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Artyści zdążyli wykonać polichromię kościoła na prymicje kapłańskie rodaka ks. mgr. Jarosława Warzechy.

Po wykonaniu polichromii przyszedł czas na konserwację zabytkowych drzwi kościoła w Regulicach: głównych, wahadłowych i do drugiej zakrystii. Prace wykonał konserwator z Krzeszowic p. mgr Aleksander Piotrowski.

Za czasów proboszczowania ks. Jana Piwowarczyka został uporządkowany cmentarz parafialny, wzbogacony o nowy drzewostan. Przy cmentarzu urządzono parking dla wiernych, którzy odwiedzają swoich zmarłych. Działka 20 arów - za pozwoleniem Jego Eminencji Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza – została przekazana Gminie Alwernia. Zaś wszystkie prace budowlane związane  z parkingiem wykonał Pan Wojciech Małodobry z ludźmi ze swojej firmy. Jest to parking gminny.

Największa ilość środków materialnych, czasu i pracy – była potrzebna na generalny remont plebani i domu duszpasterskiego tzw. organistówki. Środki na ten cel zostały pozyskane ze sprzedaży gruntu parafialnego. Projekt remontu plebani wykonał inż. Jacek Litwin z Chrzanowa i był kierownikiem wykonywanych prac. Nie kwestionowane zasługi przy największym remoncie budynków parafialnych posiada Pan Jerzy Kasprzyk, przewodniczący Rady Parafialnej, który codziennie był obecny w plebani, przy plebani i przy domu duszpasterskim – doglądając wszystkich prac i wspomagając w tym względzie proboszcza parafii ks. Jana Piwowarczyka.

Pozyskana kwota ze sprzedaży gruntu parafialnego – nie wystarczyła na generalne remonty dwóch domów.  Proboszcz ofiarował parafii osobiste oszczędności z 10 lat, by prace mogły być ukończone.

W latach 2012 - 2013 wykonano generalny remont kaplic przykościelnych. Prace budowlane wykonał p. Sławomir Dudek, zaś artystyczne p. Jan Fabin z Okleśnej. Pierwsza z kaplic, po lewej stronie kościoła posiada namalowaną scenę „Bożego Narodzenia”. Druga, przy i zakrystii scenę "Ukrzyżowania Pana Jezusa”. Trzecia przy II zakrystii „Emaus”. Czwarta „Wniebowstąpienie Pana Jezusa”.

W latach 2013 do 2014 trwały prace renowacyjne dotyczące kaplicy pod prezbiterium kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Miłosierdzia Bożego. Pomieszczenia zostały odgrzybione i osuszone, także odmalowane. Kaplica wzbogaciła się o nowe stacje Drogi Krzyżowej, obrazy apostołów Bożego Miłosierdzia: św. Faustynę i św. Jana Pawła II oraz pięć obrazów olejnych na tylnej ścianie kaplicy, których tematem są tajemnice różańcowe światła, ustanowione przez Jana Pawła II w 2002 roku. Renowacji poddano tabernakulum. Położono skromną polichromię. Wszystkie prace wykonał Pan Jan Fabin, artysta i organista z Okleśnej. Kaplica służy spotkaniom z ministrantami, lektorami, chórzystami, scholą, młodzieżą przygotowującą się do bierzmowania oraz młodzieży przygotowującej się do małżeństwa.

To ogrom prac wykonanych w ciągu piętnastu lat. Równocześnie radość, że udało się uzupełnić brakujące prace z półwiecza na chwałę Bożą i pożytek ludzi.

Wszystkie prace inwestycyjne, renowacyjne, konserwatorskie i modernizacyjne mogły zaistnieć dzięki ofiarności, życzliwości i dobrej woli wielu Rodzin średniozamożnych, a nawet biednych z Regulic i Nieporazu. Także dzięki kilku Sponsorom, którzy zechcieli wesprzeć dobre dzieła w swojej parafii.

Proboszcz parafii, wykonując ważne prace renowacyjne kościoła w Regulicach – wiedząc, że parafia jest zbyt mała, by dała sobie rady z wielkimi materialnymi wydatkami - starał się o dotacje w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w Urzędzie Marszałkowskim oraz Konserwatora Wojewódzkiego w Krakowie. Parafia św. Wawrzyńca w Regulicach otrzymała pięć dotacji, dzięki którym można było wykonać konserwacje najpilniejsze.

Ks. Jan Piwowarczyk, proboszcz parafii św. Wawrzyńca w Regulicach - oprócz duszpasterskiego i gospodarczego prowadzenia powierzonej mu parafii Regulice – pełnił funkcję wicedziekana dekanatu Babice przez dwie pięcioletnie kadencje od 2003 do 2013 roku.

Odznaczony przez Jego Eminencję Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza godnością: Kanonik R.M.

Od 4 lutego 2013 został powołany przez Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza, Metropolitę Krakowskiego na urząd dziekana dekanatu Babice.

W dniu 13 października 2018 roku abp Marek Jędraszewski odwołał ks. Jana PIwowarczyka z urzędu dziekańskiego dekanatu Babice.

Dzięki życzliwości, ofiarności i modlitwie Parafian pragnie na miarę sił – nadal dobrze duszpasterzować, dobrze służyć parafii i sfinalizować „jeszcze wiele prac renowacyjnych w świątyni parafialnej”, by przyszłe pokolenia nie musiały dokonywać aż tak wielu uzupełnień.

W parafii Regulice mieszkają u swoich rodzin Księża Rodacy - kapłani emerytowani: Ks. Jan Kapcia, Kanonik R.M. - od 1 lipca 1996 r.; Ks. Prałat Tadeusz Woszczyna - od 1 lipca 2012 r.; Ks. Kazimierz Piwowarczyk, Kanonik R.M. - od 1 lipca 2012 r. Na miarę sił służą wiernym spowiedzią i celebrują Msze święte. 

 

Powyższą treść „Współczesnej historii Parafii św. Wawrzyńca w Regulicach” sporządzono na podstawie szczegółowych zapisów kronikarskich parafii Regulice, zamieszczonych w sześciu tomach Kroniki Parafialnej, napisanych w latach 1998-2014.

                                                         

 Opracował: mgr historii Kamil Bogusz

 

 

 

 

MSZE ŚWIĘTE

W PARAFII REGULICE

W niedziele i święta kościelne:

700, 900, 1100, 1600

W dni powszednie:

wtorek i czwartek o 700,

poniedziałek, środa, piątek i sobota o 1700

w okresie letnim:

poniedziałek, środa, piątek, sobota:

godz. 1800

wtorek, czwartek:

godz. 700

Wirtualny spacer